اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۴۱۹: بیا، که صفهٔ ما بوریای میکده بس
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا، که صفهٔ ما بوریای میکده بس بخور خانه نسیم هوای میکده بس ز میر و خواجه ملولیم، بعد ازین همه عمر حضور و صحبت رند و گدای میکده بس به منعمان بهل آواز چنگ رندان را ترانهٔ سبک از جار تای میکده بس ز قلیه های بزرگان سر که پیشانی مرا سه جرعهٔ بر ناشتای میکده بس گرم به صفهٔ صدر ملک نباشد بار نشستنم به میان سرای میکده بس مرا به صومعه، گو: شیخ شهریار مده سر مرا به جهان خشت های میکده بس گر اوحدی دگری را دعا کند گو: کن مرا دعای مغان و ثنای میکده بس اوحدی مراغه ای