اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۲۸۸: فرش زمردین به زمین در کشیدهاند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
فرش زمردین به زمین در کشیده اند و آنگه برو، ز گل، علم زر کشیده اند دوشیزگان باغ طبقهای سیم و زر بر سر نهاده، پیش صنوبر کشیده اند آن سبزهای سایه نشین بین، که پیش گل دامن ز ماهتاب وز خور در کشیده اند گلها به دستیاری نم شاخ سبزه را از خاک بر گرفته و در بر کشیده اند بر لوح خاک صورت کرسی لاله را گویی که عرشیان به قلم بر کشیده اند خط بنفشه گرد رخ شاهدان باغ هم تازه نقش بسته و هم تر کشیده اند شب را و روز را به ترازوی مهر و ماه دریاب تا: چگونه برابر کشیده اند؟ مرغان صبح خیز چو عشاق اشک ریز در پرده های تیز فغان در کشیده اند ترکان گل ز راوق شبنم شراب صرف در جام لاله کرده و اندر کشیده اند بر روی سوسن از خط رنگین نگاه کن کز سیم و لاجورد و معصفر کشیده اند؟ با سروشان اگر نه خلافیست در ضمیر این بیدها ز بهر چه خنجر کشیده اند؟ ای باغبان، به سرزنش بید و سرو کوش تا خود چرا ز خط چمن سر کشیده اند خرم دل آن کسان که درین دم به یاد دوست چون اوحدی نشسته و ساغر کشیده اند اوحدی مراغه ای