اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۲۵۲: حسن بدکان نشست، عشق پدیدار شد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
حسن بدکان نشست، عشق پدیدار شد حسن فروشنده گشت، عشق خریدار شد خلوت دل چون ز دوست پر شد و پر کرد پوست واقعه انبوه گشت داعیه بسیار شد آمد و شد در گرفت از چپ و از راست دوست دل به تماشای او بر در و دیوار شد پرده ز رخ دور کرد، شهر پر از نور کرد دیدن او سهل گشت، دادن جان خوار شد در دو جهان ذره ای بی هوس او نماند از همه ذرات کون او چو خریدار شد حسن که شایسته بود بر زد و بر تخت رفت عشق که دیوانه بود سر زد و بردار شد بر تن من بار بست حسن چو نیرو گرفت بر دل من زور کرد عشق چو در کار شد صورت لیلی رخی صبح چو در دادمی فتنه در آمد ز خواب، عربده بیدار شد دل در غارت گرفت، ترک عمارت گرفت تا چه خرابی کند؟ عشق چو معمار شد هر چه به جز یاد او قیمت و قدری نیافت هر چه به جز عشق او پست و نگونسار شد از دل من عشق جست نقش دویی چون بشست شب همه معراج گشت، رخ همه دیدار شد من چو ز من گم شدم، غرق ترحم شدم دوست مرا دوست داشت، یار مرا یار شد گر چه جزین چند بار فتنهٔ او دیده ام بندهٔ این بار من، کین همه انبار شد اوحدی از دست عشق تا قدحی نوش کرد رخ به خرابات کرد، رخت به خمار شد اوحدی مراغه ای