اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۱۶۴: ای ماه سر نهاده از مهر بر زمینت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای ماه سر نهاده از مهر بر زمینت صد مشتری درخشان از زهرهٔ جبینت کار تو دل فروزی، شغل تو دیده دوزی دین تو بنده سوزی، ای من غلام دینت هر چنبری چو ماری، هر شقه ای تتاری هر حلقه زنگباری، از طره بر جبینت غم نیست گر شد آبم، یا هجر داد تابم از بوسه گر بیابم، دستی بر آستینت سحرست و بی وفایی، این حسن و دلربایی ختم آن گر نمایی، بر خاتم جبینت زان دست پاک طاهر، نور نگار ظاهر ای زینت جواهر، زان ساعد سمینت خود را زمن چه پوشد؟ جام صفا چو نوشد؟ در یاس من چه کوشد؟ روی چو یاسمینت آشوب عقل و جانی، آرایش جهانی چون ماه آسمانی، ای آسمان زمینت گر چه ز خوب چهری، چون اختر سپهری با دیگران به مهری، با اوحدیست کینت اوحدی مراغه ای