اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۱۶۲: هر کسی را مینوازد لطف و خاطر جستنت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر کسی را می نوازد لطف و خاطر جستنت چون به نزد ما رسی، با خاطر آید جستنت امشبم داغی نهادی از جفا بر دل، کزو سالها نتوان، اگر روزی بباید شستنت من ترا میخواهم از دنیا، بهر منزل که هست ای که منزل در دلم داری ومن در جستنت سرو بستانی دگر هرگز نرستی از زمین راستی را گر بدیدی اعتدال رستنت با تو من عهد از میان جان شیرین کرده ام وه! کرا دل میدهد عهد چنان بشکستنت؟ گر نخواهی تا چو من مسکین و بی مسکن شوی خاطر مسکین مسکینان نباید خستنت اوحدی، چون دانهٔ خالش دلت را صید کرد بعد ازین از دام او ممکن نباشد جستنت اوحدی مراغه ای