اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۱۱۳: آنکه رخ عاشقان خاک کف پای اوست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آنکه رخ عاشقان خاک کف پای اوست با رخ او جان ما، در دل ما جای اوست او همه نورست، از آن شد همه چشمی برو او همه جانست، از آن در همه دل جای اوست نیست به جز یاد او در دل ما جای گیر در سر ما هم مباد هر چه نه سودای اوست صورت دست از ترنج فرق نکرد آنکه دید یوسف ما را، که مصر پر ز زلیخای اوست نیست دلی کو نخورد غوطه به دریای عشق وین همه دریا که هست غرقهٔ دریای اوست خواهش ما زان جمال نیست به جز یک نظر گر بکند بخت ما، ورنکند رای اوست نیست سر و تن دریغ گو: بزن، آن دست تیغ کز تن ما دور به سر که نه در پای اوست جز ورق ذکر او ورد نخواهیم ساخت چون همه طومار ما اسم و مسمای اوست شیوهٔ شوخان شنگ، عربدهٔ رنگ رنگ غمزهٔ چشمان تنگ، جمله تقاضای اوست با تو ز یکتا شدن عار ندارد، ولی گیر که یکتا شود، کیست که همتای اوست؟ کام که جست اوحدی از رخ او دور بود جامهٔ این آرزو چون نه به بالای اوست اوحدی مراغه ای