امیر خسرو دهلوی
غزلیات
شمارهٔ ۷۵۷: من به یار خود و اغیار به خود می پیچد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من به یار خود و اغیار به خود می پیچد مست در عشرت و هشیار به خود می پیچد موی پیچیده بود گرد میانش دائم عجبی نیست، بلی، مار به خود می پیچد سر ز تاب رخت از زلف تو پیچیده، عجب زانکه مو از اثر نار به خود می پیچد هر سری از قدمت دور فتاد از سر درد در تگاپوی چو دستار به خود می پیچد من لبت می گزم و چشم تو در خشم، بلی بوی حلواست که بیمار به خود می پیچد فاش دین لبت از زلف چلیپای تو شد زانکه از موی تو زنار به خود می پیچد صفت موی تو خسرو چو به طومار نوشت سبب آن است که طومار به خود می پیچد امیر خسرو دهلوی