عطار نیشابوری
غزلیات
غزل شماره ۳۷۷: هنگام صبوح آمد ای هم نفسان خیزید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هنگام صبوح آمد ای هم نفسان خیزید یاران موافق را از خواب برانگیزید یاران همه مشتاقند در آرزوی یک دم می در فکن ای ساقی از مست نپرهیزید جامی که تهی گردد از خون دلم پر کن وانگه می صافی را با درد میامیزید چون روح حقیقی را افتاد می اندر سر این نفس بهیمی را از دار در آویزید خاکی که نصیب آمد از جور فلک ما را آن خاک به چنگ آرید بر فرق فلک ریزید یاران قدیم ما در موسم گل رفتند خون جگر خود را از دیده فرو ریزید عطار گریزان است از صحبت نا اهلان گر عین عیان خواهید از خلق بپرهیزید عطار نیشابوری