حکایت سجده نکردن ابلیس بر آدم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

گفت چون حق می دمید این جان پاک
در تن آدم که آبی بود و خاک

خواست تا خیل ملایک سر به سر
نه خبر یابند از جان نه اثر

گفت ای روحانیان آسمان
پیش آدم سجده آرید این زمان

سرنهادند آن همه بر روی خاک
لاجرم یک تن ندید آن سر پاک

باز ابلیس آمد و گفت این نفس
سجده ای از من نبیند هیچ کس

گر بیندازند سر از تن مرا
نیست غم چون هست این گردن مرا

من همی دانم که آدم خاک نیست
سر نهم تا سر ببینم، باک نیست

چون نبود ابلیس را سر بر زمین
سر بدید او زانکه بود او در کمین

حق تعالی گفتش ای جاسوس راه
تو به سر در دیدنی این جایگاه

گنج چون دیدی که بنهادم نهان
بکشمت تا برنگویی در جهان

زانک خفیه نیست بیرون از سپاه
هر کجا گنجی که بنهد پادشاه

بی شکی بر چشم آنکس کان نهد
بکشد او را و خطش بر جان نهد

مرد گنجی دید گنجی اختیار
سر بریدن بایدت کرد اختیار

ور نبرم سر ز تن این دم ترا
این سخن باشد همه عالم ترا

گفت یا رب مهل ده این بنده را
چاره ای کن این ز کار افکنده را

حق تعالی گفت مهلت بر منت
طوق لعنت کردم اندر گردنت

نام تو کذاب خواهم زد رقم
تابمانی تا قیامت متهم

بعد از آن ابلیس گفت آن گنج پاک
چون مرا روشن شد، از لعنت چه باک

لعنت آن تست رحمت آن تو
بنده آن تست قسمت آن تو

گر مرا لعنست قسمت، باک نیست
زهر هم باید، همه تریاک نیست

چون بدیدم خلق را لعنت طلب
لعنت برداشتم من بی ادب

این چنین باید طلب گر طالبی
تو نهٔ طالب به معنی غالبی

گر نمی یابی تو او را روز و شب
نیست او گم، هست نقصان در طلب

عطار نیشابوری