نارضا بودن ایاز از اینکه محمود سلطنت را به او داد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

گفت ایاز خاص را محمود خواند
تاج دارش کرد و بر تختش نشاند

گفت شاهی دادمت، لشگر تراست
پادشاهی کن که این کشور تراست

آن همی خواهم که تو شاهی کنی
حلقه در گوش مه و ماهی کنی

هرکه آن بشنود از خیل و سپاه
جمله را شد چشم از آن غیرت سیاه

هر کسی می گفت شاهی با غلام
در جهان هرگز نکرد این احترام

لیک آن ساعت ایاز هوشیار
می گریست از کار سلطان زار زار

جمله گفتندش که تو دیوانه ای
می ندانی وز خرد بیگانه ای

چون به سلطانی رسیدی ای غلام
چیست چندین گریه، بنشین شادکام

داد ایاز آن قوم را حالی جواب
گفت بس دورید از راه صواب

نیستی آگه که شاه انجمن
دور می اندازدم از خویشتن

می دهد مشغولیم تا من ز شاه
بازمانم دور مشغول سپاه

گر به حکم من کند ملک جهان
من نگردم غایب از وی یک زمان

هرچ گوید آن توانم کرد و بس
لیک ازو دوری نجویم یک نفس

من چه خواهم کرد ملک و کار او
ملکت من بس بود دیدار او

گر تو مرد طالبی و حق شناس
بندگی کردن درآموز از ایاس

ای به روز و شب معطل مانده
همچنان بر گام اول مانده

هر شبی از بهر تو ای بوالفضول
می کنند از اوج جباری نزول

تو ز جای خود چو مردی بی ادب
برنگیری گام، نه روز و نه شب

آمدند از اوج عزت پیش باز
تو ز پس رفتی و کردی احتراز

ای دریغا نیستی تو مرد این
با که بتوان گفت آخر درد این

تا بهشت و دوزخت در ره بود
جان توزین رازکی آگه بود

چون ازین هر دو برون آیی تمام
صبح این دولت برونت آید ز شام

گلشن جنت نه این اصحاب راست
زانک علیون ذوی الالباب راست

تو چو مردان، این بدین ده آن بدان
درگذر، نه دل بدین ده نه بدان

چون ز هر دو درگذشتی فرد تو
گر زنی باشی تو باشی مرد تو

عطار نیشابوری