حکایت مردی غازی و مردی کافر که مهلت نماز به یکدیگر دادند

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

غازیی از کافری بس سرفراز
خواست مهلت تا که بگزارد نماز

چون بشد غازی نماز خویش کرد
بازآمد جنگ هر دم بیش کرد

بود کافر را نمازی زان خویش
مهل خواست او نیز بیرون شد ز پیش

گوشه ای بگزید کافر پاک تر
پس نهاد او سوی بت بر خاک سر

غازیش چون دید سر بر خاک راه
گفت نصرت یافتم این جایگاه

خواست تا تیغی زند بر وی نهان
هاتفیش آواز داد از آسمان

کای همه بد عهدی از سر تا بپای
خوش وفا و عهد می آری بجای

او نزد تیغت چو اول داد مهل
تو اگر تیغش زنی جهل است جهل

ای و او فو العهد برنا خوانده
گشته کژ، بر عهد خودنا مانده

چون نکویی کرد کافر پیش ازین
ناجوامردی مکن تو بیش ازین

او نکویی کرد و تو بد می کنی
با کسان آن کن که با خود می کنی

بودت از کافر وفا و ایمنی
کو وفاداری ترا، گرمؤمنی

ای مسلمان، نامسلم آمدی
در وفا از کافری کم آمدی

رتف غازی زین سخن از جای خویش
در عرق گم دید سر تا پای خویش

کافرش چون دید گریان مانده
تیغش اندر دست، حیران مانده

گفت گریان از چه ای بر گفت راست
کین زمان کردند از من بازخواست

بی وفا گفتند از بهر توم
این چنین گریان من از قهر توم

چون شنید این قصه کافر آشکار
نعره ای زد بعد از آن بگریست زار

گفت جباری که با محبوب خویش
از برای دشمن معیوب خویش

از وفاداری کند چندین عتاب
چون کنم من بی وفایی بی حساب

عرضه کن اسلام تا دین آورم
شرک سوزم، شرع آیین آورم

ای دریغا بر دلم بندی چنین
بی خبر من از خداوندی چنین

بس که با مطلوب خود ای بی طلب
بی وفایی کرده ای تو بی ادب

لیک صبرم هست تا طاس فلک
جمله در رویت بگوید یک به یک

عطار نیشابوری