حکایت خسروی که به استقبالش شهر را آراسته بودند و او فقط به آرایش زندانیان توجه کرد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

خسروی می شد به شهر خویش باز
خلق شهر آرای می کردند ساز

هر کسی چیزی کز آن خویش داشت
بهر آرایش همه در پیش داشت

اهل زندان را نبود از جزو و کل
هیچ چیزی نیز الا بند و غل

هم سری چندی بریده داشتند
هم جگرهای دریده داشتند

دست و پایی نیز چند انداختند
زین همه آرایشی برساختند

چون به شهر خود درآمد شهریار
دید شهر از زیب و زینت آشکار

چون رسید آنجا که زندان بود، شاه
شد ز اسب خود پیاده زود شاه

اهل زندان را چو برخود بارداد
وعده کرد و سیم و زر بسیار داد

هم نشینی بود شه را رازجوی
گفت شاها سر این با من بگوی

صد هزار آرایش افزون دیده ای
شهر در دیبا و اکسون دیده ای

زر و گوهر در زمین می ریختند
مشک و عنبر در هوا می بیختند

آن همه دیدی و کردی احتراز
ننگرستی سوی آن یک چیز باز

بر در زندان چرابودت قرار
تا سربریده بینی اینت کار

نیست اینجا هیچ چیزی دل گشای
جز سربریده و جز دست و پای

خونیانند این همه بریده دست
در بر ایشان چرا باید نشست

شاه گفت آرایش آن دیگران
هست چون بازیچهٔ بازیگران

هر کسی در شیوه و در شان خویش
عرضه می کردند بر تو آن خویش

جملهٔ آن قوم تاوان کرده اند
کارم اینجا اهل زندان کرده اند

گر نکردی امر من اینجا گذر
کی جدا بودی سر از تن، تن ز سر

حکم خود اینجا روان می یافتم
لاجرم اینجا عنان برتافتم

آن همه در ناز خود گم بوده اند
در غرور خود فرو آسوده اند

اهل زندانند سرگردان شده
زیر حکم و قهر من حیران شده

گاه دست و گاه سر درباخته
گاه خشک و گاه تر درباخته

منتظر بنشسته، نه کار و نه بار
تاروند از چاه و زندان سوی دار

لاجرم گلشن شد این زندان مرا
گه من ایشان را و گه ایشان مرا

کار ره بینان بفرمان رفتن است
لاجرم شه را به زندان رفتن است

عطار نیشابوری