حکایت خفاشی که به طلب خورشید پرواز می‌کرد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

یک شبی خفاش گفت از هیچ باب
یک دمم چون نیست چشم آفتاب

می شوم عمری به صد بیچارگی
تا بباشم گم درو یک بارگی

چشم بسته می روم در سال و ماه
عاقبت آخر رسم آن جایگاه

تیز چشمی گفت ای مغرور مست
ره ترا تا او هزاران سال هست

بر چو تو سرگشته این ره کی رسد
مور در چه مانده بر مه کی رسد

گفت باکی نیست، می خواهم پرید
تا ازین کارم چه نقش آید پدید

سالها می رفت مست و بی خبر
تا نه قوت ماندش نه بال و پر

عاقبت جان سوخته، تن در گداز
بی پرو بی بال، عاجز مانده باز

چون نمی آمد ز خورشیدش خبر
گفت از خورشید بگذشتم مگر

عاقلی گفتش که تو بس خفته ای
ره نمی بینی که گامی رفته ای

وانگهی گویی کزو بگذشته ام
زان چنان بی بال و پر سرگشته ام

زین سخن خفاش بس ناچیز شد
آنچ ازو آن مانده بود، آن نیز شد

از سر عجزی بسوی آفتاب
کرد حالی از زفان جان خطاب

گفت مرغی یافتی بس دیده ور
پاره ای به دورتر بر شو دگر

دیگری پرسید ازو کای رهنمای
چون بود گر امر می آرم بجای

من ندارم با قبول و رد کار
می کنم فرمان او را انتظار

هرچ فرماید به جان فرمان کنم
گر ز فرمان سرکشم تاوان کنم

گفت نیکو کردی ای مرغ این سؤال
مرد را زین بیشتر نبود کمال

هرک فرمان کرد، از خذلان برست
از همه دشواریی آسان برست

طاعتی بر امر در یک ساعتت
بهتر از بی امر عمری طاعتت

هرک بی فرمان کشد سختی بسی
سگ بود در کوی این کس نه کسی

سگ بسی سختی کشید و زان چه سود
جز زیان نبود چو بر فرمان نبود

وانک بر فرمان کشد سختی دمی
از ثوابش پر برآید عالمی

کار فرمان راست در فرمان گریز
بندهٔ تو، در تصرف برمخیز

عطار نیشابوری