عطار نیشابوری
عذر آوردن مرغان
حکایت دیوانهای برهنه که جبهای ژنده به او بخشیدند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بود آن دیوانه دل برخاسته برهنه می رفت و خلق آراسته گفت یا رب جبهٔ ده محکمم هم چو خلقان دگر کن خرمم هاتقش آواز داد و گفت هین آفتاب گرم دادم درنشین گفت یا رب تا کیم داری عذاب جبه ای نبود ترا به ز آفتاب گفت رو ده روز دیگر صبرکن تا ترا یک جبه بخشم بی سخن چون بشد ده روز، مرد سوخته جبه ای آورد بر هم دوخته صد هزاران پاره بر وی بیش بود زانک آن بخشنده بس درویش بود مرد مجنون گفت ای دانای راز ژنده ای بر دوختی زان روز باز در خزانه ات جامها جمله بسوخت کین همه ژنده همی بایست دوخت صد هزاران ژنده بر هم دوختی این چنین درزی ز که آموختی کار آسان نیست با درگاه او خاک می باید شدن در راه او بس کسا کامد بدین درگه ز دور گه بسوخت و گه فروخت از نار و نور چون پس از عمری به مقصودی رسید عین حسرت گشت و مقصودی ندید عطار نیشابوری