عطار نیشابوری
در تعصب گوید
در تعصب گوید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای گرفتار تعصب مانده دایما در بغض و در حب مانده گر تو لاف از عقل و از لب می زنی پس چرا دم در تعصب می زنی در خلافت میل نیست ای بی خبر میل کی آید ز بوبکر و عمر میل اگر بودی در آن دو مقتدا هر دو کردندی پسر را پیشوا هر دو گر بودند حق از حق وران منع واجب آمدی بر دیگران منع را گر ناپدیدار آمدند ترک واجب را روادار آمدند گر نمی آمد کسی در منع یار جمله راتکذیب کن یا اختیار گر کنی تکذیب اصحاب رسول قول پیغامبر نکردستی قبول گفت هر یاریم نجمی روشن است بهترین قرنها قرن منست بهترین خلق یاران من اند آفرین با دوست داران من اند بهترین چون نزد تو باشد بتر کی توان گفتن ترا صاحب نظر کی روا داری که اصحاب رسول مرد ناحق را کنند از جان قبول یا نشانندش به جای مصطفا بر صحابه نیست این باطل روا اختیار جمله شان گر نیست راست اختیار جمع قرآن پس خطاست بل که هرچ اصحاب پیغامبر کنند حق کنند و لایق حق ور کنند تا کنی معزول یک تن را ز کار می کنی تکذیب سی و سه هزار آنک کار او جز به حق یک دم نکرد تا به زانو بند اشتر، کم نکرد او چو چندینی در آویزد به کار حق ز حق ور کی برد این ظن مدار میل در صدیق اگر جایز بدی در اقیلونی کجا هرگز بدی در عمر گر میل بودی ذره ای کی پسر، کشتی به زخم دره ای دایما صدیق مرد راه بود فارغ از کل لازم درگاه بود مال و دختر کرد بر سر جان نثار ظلم نکند این چنین کس، شرم دار پاک از قشر روایت بود او زانک در معجز درایت بود او آنک بر منبر ادب دارد نگاه خواجه را ننشیند او بر جایگاه چون ببیند این همه از پیش و پس ناحق او را کی تواند گفت کس باز فاروقی که عدلش بود کار گاه می زد خشت و گه می کند خار با در منه شهر را برخاستی می شدی در شهر وره می خواستی بود هر روزی درین حبس هوس هفت لقمه نان طعام او و بس سرکه بودی با نمک بر خوان او نه ز بیت المال بودی نان او ریگ بودی گر بخفتی بسترش دره بودی بالشی زیر سرش برگرفتی همچو سقا مشک آب بیوه زن را آب بردی وقت خواب شب برفتی دل ز خود برداشتی جملهٔ شب پاس لشگر داشتی با حذیفه گفت ای صاحب نظر هیچ می بینی نفاقی در عمر کو کسی کو عیب من در روی من میل نکند تحفه آرد سوی من گر خلافت بر خطا می داشت او هفده من دلقی چرا برداشت او چون نه جامه دست دادش نه گلیم بر مرقع دوخت ده پاره ادیم آنک زین سان شاهی خیلی کند نیست ممکن کو به کس میلی کند آنک گاهی خشت و گاهی گل کشید این همه سختی نه بر باطل کشید گر خلافت از هوا می راندی خویش را در سلطنت بنشاندی شهر هاء منکر از حسام او شد تهی از کفر در ایام او گر تعصب می کنی از بهر این نیست انصافت بمیر از قهر این او نمرد از زهر و تو از قهر او چند میری گر نخوردی زهر او می نگر ای جاهل ناحق شناس از خلافت خواجگی خود قیاس بر تو گر این خواجگی آید به سر زین غمت صد آتش افتد در جگر گر کسی ز ایشان خلافت بستدی عهدهٔ صد گونه آفت بستدی نیست آسان تا که جان در تن بود عهدهٔ خلقی که در گردن بود عطار نیشابوری