عطار نیشابوری
فی التوحید باری تعالی جل و علا
فی التوحید باری تعالی جل و علا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آفرین جان آفرین پاک را آنکه جان بخشید و ایمان خاک را عرش را بر آب بنیاد او نهاد خاکیان را عمر بر باد او نهاد آسمان را در زبردستی بداشت خاک را در غایت پستی بداشت آن یکی را جنبش مادام داد وان دگر را دایما آرام داد آسمان چون خیمهٔ برپای کرد بی ستون کرد و زمینش جای کرد کرد در شش روز هفت انجم پدید وز دو حرف آورد نه طارم پدید مهرهٔ انجم ز زرین حقه ساخت با فلک در حقه هر شب مهره باخت دام تن را مختلف احوال کرد مرغ جان را خاک در دنبال کرد بحر را بگذاشت در تسلیم خویش کوه را افسرده کرد از بیم خویش بحر را از تشنگی لب خشک کرد سنگ را یاقوت و خون را مشک کرد روح را در صورت پاک اونمود این همه کار از کفی خاک او نمود عقل سرکش را به شرع افکنده کرد تن به جان و جان به ایمان زنده کرد کوه را هم تیغ داد و هم کمر تا به سرهنگی او افراخت سر گاه گل در روی آتش دسته کرد گاه پل بر روی دریا بسته کرد نیم پشه بر سر دشمن گماشت بر سر او چار صد سالش بداشت عنکبوتی را به حکمت دام داد صدر عالم را درو آرام داد بست موری را کمر چون موی سر کرد او را با سلیمان در کمر خلعت اولاد عباسش بداد طاء و سین بی زحمت طاسش بداد پیشوایانی که ره بین آمدند گاه و بی گاه از پی این آمدند جان خود را عین حیرت یافتند هم ره جان عجز و حسرت یافتند درنگر اول که با آدم چه کرد عمرها بر وی در آن ماتم چه کرد بازبنگر نوح را غرقاب کار تا چه برد از کافران سالی هزار باز ابراهیم را بین دل شده منجنیق و آتشش منزل شده باز اسمعیل را بین سوگوار کبش او قربان شده در کوی یار باز در یعقوب سرگردان نگر چشم کرده در سر کار پسر باز یوسف را نگر در داوری بندگی و چاه و زندان بر سری باز ایوب ستمکش را نگر مانده در کرمان و گرگان پیش در باز یونس را نگر گم گشته راه آمده از مه به ماهی چند گاه باز موسی را نگر ز آغاز عهد دایه فرعون و شده تابوت مهد باز داود زره گر را نگر موم کرده آهن از تف جگر باز بنگر کز سلیمان خدیو ملک وی بر باد چون بگرفت دیو باز آن را بین که دل پر جوش شد اره بر سر دم نزد خاموش شد باز یحیی را نگر در پیش جمع زار سر بریده در طشتی چو شمع باز عیسی را نگر کز پای دار شد هزیمت از جهودان چند بار باز بنگر تا سر پیغامبران چه جفا و رنج دید از کافران تو چنان دانی که این آسان بود بلکه کمتر چیز ترک جان بود چند گویم چون دگر گفتم نماند گر گلی کز شاخ می رفتم نماند کشتهٔ حیرت شدم یکبارگی می ندانم چاره جز بی چارگی ای خرد در راه تو طفلی بشیر گم شده در جست و جویت عقل پیر در چنان ذاتی من آنگه کی رسم از زعم من در منزه کی رسم نه تو در علم آیی و نه در عیان نی زیان و سودی از سود و زیان نه ز موسی هرگزت سودی رسد نه ز فرعونت زیان بودی رسد ای خدای بی نهایت جز تو کیست چون توئی بی حد و غایت جز تو چیست هیچ چیز از بی نهایت بی شکی چون به سر ناید کجا ماند یکی ای جهانی خلق حیران مانده تو بزیر پرده پنهان مانده پرده برگیر آخر و جانم مسوز بیش ازین در پرده پنهانم مسوز گم شدم در بحر حیرت ناگهان زین همه سرگشتگی بازم رهان در میان بحر گردون مانده ام وز درون پرده بیرون مانده ام بنده را زین بحر نامحرم برآر تو درافکندی مرا تو هم برآر نفس من بگرفت سر تا پای من گر نگیری دست من ای وای من جانم آلودست از بیهودگی من ندارم طاقت آلودگی یا ازین آلودگی پاکم بکن یا نه در خونم کش و خاکم بکن خلق ترسند از تو من ترسم ز خود کز تو نیکو دیده ام از خویش بد مرده ای ام می روم بر روی خاک زنده گردان جانم ای جانبخش پاک مؤمنو کافر به خون آغشته اند یا همه سرگشته یا برگشته اند گر بخوانی این بود سرگشتگی ور برانی این بود برگشتگی پادشاها دل به خون آغشته ام پای تا سر چون فلک سرگشته ام گفته ای من با شماام روز و شب یک نفس فارغ مباشید از طلب چون چنین با یکدگر همسایه ایم تو چو خرشیدی و ما هم سایه ایم چه بود ای معطی بی سرمایگان گر نگه داری حق همسایگان با دلی پر درد و جانی با دریغ ز اشتیاقت اشک می بارم چو میغ گر دریغ خویش برگویم ترا گم بباشم تا به کی جویم ترا ره برم شو زان که گم راه آمدم دولتم ده گرچه بی گاه آمدم هرکه در کوی تو دولت یار شد در تو گم گشت وز خود بی زار شد نیستم نومید و هستم بی قرار بوک درگیرد یکی از صد هزار عطار نیشابوری