حکیم سنایی غزنوی
غزلیات
غزل شماره ۲۴۹: من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم دیده حمال کنم بار جفای تو کشم ملک الموت جفای تو ز من جان ببرد چون به دل بار سرافیل وفای تو کشم چکند عرش که او غاشیهٔ من نکشد چون به جان غاشیهٔ حکم و رضای تو کشم چون زنان رشک برند ایمنی و عافیتی بر بلایی که به جای تو برای تو کشم نچشم ور بچشم باده ز دست تو چشم نکشم ور بکشم طعنه برای تو کشم گر خورم باده به یاد کف دست تو خورم ور کشم سرمه ز خاک کف پای تو کشم جز هوا نسپرم آنگه که هوای تو کنم جز وفا نشمرم آنگه که جفای تو کشم بوی جان آیدم آنگه که حدیث تو کنم شاخ عز رویدم آنگه که بلای تو کشم به خدای ار تو به دین و خردم قصد کنی هر دو را گوش گرفته به سرای تو کشم ور تو با من به تن و جان و دلم حکم کنی هر سه را رقص کنان پیش هوای تو کشم من خود از نسبت عشق تو سنایی شده ام کی توانم که خطی گرد ثنای تو کشم حکیم سنایی غزنوی