مناجات شماره 101 تا مناجات شماره 120

خواجه عبداللهمناجات نامهمناجات شماره 101 تا مناجات شماره 120

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

مناجات شمارهٔ ۱۰۱

الهی بفضل خود قایمی و بشکر خود شکور، بعلم عارف نزدیکی و از وهمها همه دور.

مناجات شمارهٔ ۱۰۲

الهی عبدالله را از سه آفت نگاه دار از وساوس شیطانی و خواهشهای نفسانی و غرور نادانی.

مناجات شمارهٔ ۱۰۳

الهی اگر عبدالله را خواهی گداخت دوزخی باید پالایش او را و اگر خواهی نواخت بهشت دیگر باید آرایش او را.

مناجات شمارهٔ ۱۰۴

الهی کاشکی عبدالله خاک بودی تا نامش از دفتر وجود پاک بودی.

مناجات شمارهٔ ۱۰۵

الهی اگر کاسنی تلخست از بوستان است و اگر عبدالله مُجرمست از دوستان است.

مناجات شمارهٔ ۱۰۶

الهی چون آتش فراق داشتی دوزخ پُر آتش از چه افراشتی.

مناجات شمارهٔ ۱۰۷

الهی چون سگ را در این درگاه بار است و سنگر او دیدار است عبدالله را با نا امیدی چه کار است.

در بارگهت سگان ره را بار است
سگ را بار است و سنگ را دیدار است
چون سگ صفت سنگدل از رحمت تو
نومید نیم که سنگ و سگ را بار است

مناجات شمارهٔ ۱۰۸

الهی گوهر اصطفا در دامن آدم تو ریختی و گرد عصیان بر فرق ابلیس تو بیختی و این دو جنس مخالف را با هم آمیختی، از روی ادب اگر بد کردیم بر ما مگیر که گرد فتنه تو انگیختی.

مناجات شمارهٔ ۱۰۹

الهی تو دوختی در پوشیدم و آنچه در جام ریختی نوشیدم هیچ نیامد از آنچه میکوشیدم.

مناجات شمارهٔ ۱۱۰

الهی من غلام آن معصیتم که مرا بعذر آرد و ازآن طاعت بیزامرم که مرا تعجُب آرد.

مناجات شمارهٔ ۱۱۱

الهی گدای تو بکار خود شادان است، هر که گدای تو شد در دو عالم سلطان است.

مناجات شمارهٔ ۱۱۲

الهی غیر از المهای تو جای شادی نیست و جُز از بندگیت روی آزادی نیست.

مناجات شمارهٔ ۱۱۳

الهی کار اگر بگفتار است بر سر همه گویندگان تاجم و اگر بکردار است چون سلیمان بموری محتاجم.

مناجات شمارهٔ ۱۱۴

الهی کدام درد بود ازین بیش که معشوق توانگر و عاشق درویش.

مناجات شمارهٔ ۱۱۵

الهی من کیستم که ترا خواهم چون از قیمت خود آگاهم، از هر چه می پندارم کمترم و از هر دمی که می شمارم بد ترم.

مناجات شمارهٔ ۱۱۶

الهی بر سر از خجالت گرد داریم و در دل از حسرت درد داریم و رُخ از شرم گناه زرد داریم.

منم بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست
تاریک دلم نور و ضیای تو کُجاست
ما را تو بهشت اگر بطاعت بخشی
آن بیع بود لُطف و عطای تو کجاست

مناجات شمارهٔ ۱۱۷

الهی از مدت آرزومندی روزی ماند و از درد فراق بدل سوزی ماند.

مناجات شمارهٔ ۱۱۸

الهی از یادگار فردی ماند و از عُمر گذشته دردی ماند و از جسم پوسیده گردی و از حسرت به سینه آه سردی.

مناجات شمارهٔ ۱۱۹

الهی اگر توبه به بیگناهی است پس در این جهان تایب کیست و اگر به پشیمانی است پس در جهان عاصی کیست؟

مناجات شمارهٔ ۱۲۰

الهی صبر از من رمید و طاقت من شد سُست، تخم آرام کشتم بیقراری رُست، نه خُرسندم نه صبور و مهجورم نه رنجور.

خواجه عبدالله