حکیم سنایی غزنوی
الباب العاشر فی سبب تصنیف الکتاب و بیان کتابة هذا الکتاب رعایة لذوی الالباب
در شرع و شعر گوید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای سنایی چو شرع دادت بار دست ازین شاعری و شعر بدار شرع دیدی ز شعر دل بگسل که گدایی نگارد اندر دل شعر بر حسب طبع و جان سره ئیست چون به سنّت رسیده مسخره ئیست شعرت اوّل که شاه تن باشد نور صبح دروغ زن باشد چون مرا پیر عقل بپذیرفت کردگارم به فضل بپذیرفت مدد ناحفاظ و خس بُوَد اوی غلط مؤذن و عسس بُوَد اوی سخن شاعران همه غمز است نکتهٔ انبیا همه رمز است آن بدین غمز خواجگی جوید وین بدین رمز راه دین پوید شرع چون صبح صادق آمد راست که فزون شد به نور و هیچ نکاست دردمندی به گرد عیسی گرد داروی ره نشین چه خواهی کرد هرکجا شرع انبیا باشد شعر اندوه بر کیا باشد حکما طبع آسمان دانند انبیا روح این و آن خوانند آنکه سی روزه راه ماه بُوَد شرع را زان فلک چه جاه بُوَد اینک اقلیم بیم و امیدست خود یکی روزه راه خورشیدست گر زیم بعد از این نگویم من در جهان بیش و کم به نظم سخن نا تمامی عقل بودستم خویشتن را بیازمودستم ای کسانیکه اهل غزنینید بر سرِ خاک چون که بنشنید هرزه و بیهُده مپردازید نفط در خرمنم میندازید ظاهر آنچه گفته های منست وصف نقش خط خدای منست تو مخوانش غزل که توحیدست باطنش وحی و حمد و تمجیدست گر توانید گه گهم به دعا یاد دارید مهتر و برنا که بیامرزش ای خدای خبیر عذر تقصیرها ازو بپذیر حکیم سنایی غزنوی