حکیم سنایی غزنوی
الباب الثامن ذکرالسطان یستنزلالامان
یمدح السلطان الاعظم مالک رقاب الامم سلطان سلاطین العالم یمین‌الدّولة و امین‌الملّة کهف‌الاسلام والمسلمین ابا الحارث بهرامشاه‌بن مسعود نوّراللّٰه مضجعه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای سنایی به گرد رضوان پوی دَرِ آن از ثنای سلطان جوی شاه بهرامشاه مسعود آن که به حق اوست پادشاه جهان ای سنایی کمِ سنایی گیر با ثنای شه آشنایی گیر کانکه گوید به مدح او سخنی چون صدف پرگهر کند دهنی نام او گر کند به کام گذر راست چون گل شود دهان پر زر بر درش گر کسی مقام کند عقل کلی بر او سلام کند در آن جان که مدح او گوید جان آن دل گل بقا بوید همچو گل چون ز جودش آری نام ریزهٔ زر شود سخن در کام همچو هدهد کنم زمین پر بوس تا مرا مرغ گیرد از سالوس دوست گل را نه رایگان دارد کو زر و سیم در دهان دارد همچو گل تازه روی و خوش بویست پشت و رویش ببین همه رویست از پی عدل شاه شاخ چمن گل عمامه است و چرخ پیراهن از پی ملک چرخ در تدبیر ماه حکمست و آفتاب ضمیر هست بر رای روشنش جاوید همه پنهان چرخ چون خورشید چرخ تمکین کنست پایش را شرع تلقین کنست رایش را کرده یکسان به جد و حشمت خود صفحهٔ تیغ و صفحهٔ کاغذ ملک را جزم و عزم او جوشن راز چون روز پیش او روشن زآنکه سلطان عادل اعظم ملک و دین را چو کرد با هم ضم کرد از آن نیزهٔ زبان باریک دیدهٔ عمر دشمنان تاریک گر فرستد به روم نامهٔ خویش تو نبینی به روم یک بد کیش چرخ را جود او گدای کند بوم را فرّ او همای کند ملک او نقشبند عدل و یقین کلک او خامه دار معنی و دین تیغ در دست پادشاه جهان هم فلک رنگ و هم ملک فرمان راز چون آشکار نزدیکش زان دل دوربین باریکش چون خرد صدهزار گونه ش رای همچو جان در دو عالم او را جای چون علی هم شجاع و هم عالم نه چو حجّاج باغی و ظالم رای او چون شهاب ثاقب دان روی او تختهٔ مناقب دان منظر و مخبرش لطیف و بدیع صورت و سیرتش ظریف و رفیع هر شهی کو ز جاه بر ماهست بندهٔ خاک درگه شاهست ملک او پای بند دشمن اوست کلک او دستیار با تن اوست همه چشمش به روی محرومان همه گوشش به سوی مظلومان شاه ما گر نشاط صید کند عزم او پای گور قید کند دشمنش دل نهاد بر کم دل بی بها رایگان خورد غم دل صورت سهمش ار کمین سازد ز آسمانِ عدو زمین سازد آن کسانی که در سرای غمان مانده بودند بی سر و سامان ذلّت و غربت و مهانت چرخ می کشیدند از خیانت چرخ چون بدین بارگاه پیوستند از غریبی و غبن و غم رستند بست از بهر قدر خرمن برخ بر گریبان روز دامن چرخ شب او گرچه مستمند بُوَد از پی روز پای بند بُوَد خسرو شرق شاه بهرامست که بدو تند مملکت رامست صبح ملکش چو بر دمید از شرق جز ثبات و بقا ندید از شرق در رخ خسرو خردمندان خنده ای کرد بی لب و دندان ماه نو بود روی فرّح اوی خنده زد زان سپهر در رخ اوی صبح و مه زین سبب فزاینده ست ملک او زین دو روی پاینده ست نه که چون آفتاب رخشانست نعل اسبش چو مه دُر افشانست رای او همچو دین جهان آرای وهم او همچو مه فلک پیمای عزم او تیزرو بسان قضا حزم او دوربین تر از زرقا پیش عدلش میان خلق جهان ظلم گشتست عدل نوشروان تن او چون قمر فلک پیمای جانش چون مشتری همایون رای بر کشندهٔ فگندگانست او کارفرمای بندگانست او از پی گفت و کرد دون و ظریف گوش و چشمش شده چو عقل شریف خصم شد کور چون خرد نگریست ملک خندید چون قلم بگریست دون که او را زمان گرفت زبون تیغ سلطان برو بگرید خون تیغ را بر عدو چنین کرمست بر ولی فضل شاه ازو چه کمست هرکه یکدم نشست بر خوانش عقل برخاست از پی جانش از شمر آب هرکسی ببرد چون به دریا رسد کسش نخورد تا بجویست اگرچه خاین نیست زآب جوی آبِ جوی ایمن نیست چون به دریا رسد ز جوی و ز دشت ماغ هم گرد او نیارد گشت گه غریب ارچه ذوفنون باشد هم به دست جهان زبون باشد خشک و زارا که کشت زار بود هرکجا غول غوله دار بود اهل غزنین کنون برآسودند وز زیانی که بود بر سودند هرکه در دولت تو پیوستند از غریبی و غبن و غم رستند هرکه از بهر شاه رنج کشید رنج او سوی خانه گنج کشید پس تو چون آفتاب شاه آثار در افق گم شود سلیمان وار شاه کو تاج پر گهر جوید گهر تیغ را به خون شوید بر درِ قصر شاه دین پرور از پی نام و ننگ و کسب هنر تیغ داران چو نیزه و چو سنان همه برجسته و ببسته میان کی نماید به مرد نوک سنان سایهٔ دوک و دوکدان زنان جان فدی کرده پیش شاه همه گرچه بیگانه خویش شاه همه خصم را از سنان گردون سوز بنموده ستاره اندر روز دست شه راد و با بسیچ بود کابر بی آب و آتش ایچ بود دست و تیغش به دشمن آتش داد کابر بر ابر سود آتش زاد دست او آتشیست گوهر بار پای او همچو بحر گوهردار آتش انگیخت در دل دشمن دست آن گرز گیر قلعه شکن درگه او پناه را شاید تخت او تاج ماه را شاید گر به روز مصاف و کین باشد آسمان زیر او زمین باشد دست و تیغش زد آتش اندر گبر برق زاید چو ساید ابر بر ابر می نماید ز گرز کوه گداز وز خدنگ چو مرگ جان پرداز گرزها ابرهای مرجان نم نیزه ها اژدهای آتش دم اوست چون کوه پر ز زرّ عیار مایهٔ ابر خیزد از کهسار اشهب اندر میان میدان تاز دُم عقرب ز زهره چوگان ساز برگسسته طویله های گزاف بر دریده مظلّه های مصاف ملک بر خود به تیغ کردی راست خه بنامیزد اینت دل که تراست نتوان گفت دلت دریاییست خلق را مأمن است و ملجاییست مشتری تات پیش تخت آید التماس ترا همی پاید ماه جاه از پناه ملک تو برد زجل این حلّ و عقد بر تو شمرد آن چنان آمدی ز راه سفر که ز معراج روح پیغامبر دست در مغز مرکز سفلی پای بر فرق عالم علوی ناگذشته از آن طریق نفس لشکر شه گذشت از آن ره و بس زیر زیر آسمان برو خندد کز پی رزم تو کمر بندد زار زار از فلک فرو ریزد ماه اگر از درت بپرهیزد بختم امروز رهنمای آمد که ثنای توام به جای آمد خدمت من بهشت را ماند حور زیبا سرشت را ماند شاخ طوبی است از همه رویی شهر عیسی است از همه سویی همچو مریم رو معانی من همه دوشیزگان آبستن خود نماند نهان بر اهل هنر گوهر به بها ز مُهرهٔ خر حکیم سنایی غزنوی