حکیم سنایی غزنوی
الباب السّابع فصل فی‌الغرور و الغفلة والنسیان و حبّ‌الامانی والتّهور فی امور الدّنیا و نسیان‌الموت والبعث والنشر
فی ترک المخالطة مع‌الاوباش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خلق جز مکر و بند و پیچ نیند همه را آزمودم ایچ نیند گر همه در برت فرو ریزد مرد عاقل درو نیاویزد گر نه ای همچو مه به نور گرو همچو خورشید باش تنها رو مهر پیوسته یکسواره بود ماه باشد که با ستاره بود هرکه تنها روی کند عادت همچو خورشید شب کند غارت مرد را دلشکسته دارد جفت تیر را پای بسته دارد جفت با چنین تیرها و جوشنها دانکه تنها ترا به از تنها ملک عالم به زیر تنهاییست مرد تنها نشان زیباییست با کسان در نگاهداشت بُوی با خود آسوده شام و چاشت بُوی جفت باشی خدای ندهد بار فرد باشی خدای باشد یار چون تو تنها نشینی از سرو بُن با خودت هرچه آرزو می کن چون تو تنها بوی ز نیک و ز بد کم ز تیزی بود نیاری زد چون دلت شد به فرد بودن شاد تیز بی شرم کس به یاری داد گرد توحید گرد با تفرید چه کنی صحبتی که آن تقلید به دمی از تو اندر آویزد پس به بادی هم از تو بگریزد تا همی در تو نیک خود بیند با تو یک دم به رفق بنشیند گر شود والعیاذ باللّٰه بد تا چه بینی ازو به جان و خرد دل نخواهد ترا ز دل بگسل بر بخیلان بخیل بهتر دل در دهان دار تا بود خندان چون گرانی کند بکن دندان هرکه ما را نخواهد از همه دل گر همه دل بود از او بگسل چکنی با حریف بی معنی بس ندیم تو شعر چون شعری بس جلیست کتاب با خردت تا نگوید به خلق نیک و بدت عزبی به که جفت کوته بین ماه تنها به از دو صد پروین هرکجا داغ بایدت فرمود چون تو مرهم نهی ندارد سود هرزه دان هم شریف و هم خس را کو یکی کو یکی بُوَد کس را کو در این روزگار یار بیار بر که باشیم استوار بیار اهل این روزگار بی سر و بُن از برای نو و ز بهر کهن دوستی از پی درم دارند زهر و پازهر را به هم دارند گرچه خوش بوی و روی و خوش گله اند زود سیرند و تنگ حوصله اند رنج کاران و گنج لاشانند زر نگهدار و راز پاشانند مرد صورت پرست کس نبود هوش او جز سوی هوس نبود روز نیکی چه خوش بود با تو چون بدی دید بد شود با تو چون تو از ابلهان گزینی یار یار غار تو عار باشد عار یار عاقل اگرچه بدساز است چون درای شتر خوش آوازست جملهٔ درد خویش شویی به یار درخورد خویش جویی به نیک و بد دان در این سپنج سرای جفت بد دست یار ناهمتای این یکی نای نی کند به دو دم وآن دگر پای پی ز بهر شکم یار نادان اگر ز روی نیاز هم چو داود برکشد آواز صوت او موت روح احرارست فوت او غوث مردم آزارست شاخ ماذون چو پر گره باشد مرگش از برگ و بار به باشد بیخ نردی که راست شاخ بُوَد سال تنگی دلش فراخ بُوَد هرکرا هست دوستی دم ساز به شهی در جهان دهد آواز من به عالم درون نمی دانم دوستی زان همیشه حیرانم حکیم سنایی غزنوی