حکیم سنایی غزنوی
الباب السّادس فی ذکر نفس الکلّی و احواله
در رنج و زیان جان از تن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
فاقه منمای بیش از این جان را خوب دار این دو روزه مهمان را عیسی جانت گرسنه ست چو زاغ خر او می کند ز کنجد کاغ جانت لاغر ز گفت بی معنی تنت فربه ز کرد با دعوی چون جرس پر خروش و معنی نه چون دهل بانگ سخت و دعوی نه تن ز جان یافت رنگ و بوی و خطر تن بی جان چو نی بود بی بر مردم از نور جان شود جاوید گل شود زر ز تابش خورشید جسم بی جان بسان خاک انگار ورچه عالیست چون مغاک انگار بی روانی شریف و جانی پاک چه بُوَد جسم جز که مشتی خاک خاک را مرتبت ز روح بود ورنه بی روح خاک نوح بود خوانِ جان ذُروهٔ فلک باشد مگس خوان او ملک باشد جان تن هست و جان دین هر دو زنده این از هوا و آن از هو غذی جان تن ز جنبش باد غذی جان دین ز دانش و داد جان پاکان غذای پاک خورد مار باشد که باد و خاک خورد آب جسم تو باد و خاک دهد آب جان تو دین پاک دهد جان نادان ز تن غذا سازد چون نیابد غذی بنگدازد جان ز دین گشته فربه و باقی عقل و دین تا شده است چون ساقی حدثان را چکار با قِدم است تارک او فروتر از قَدم است حدثان خود پریر پیدا شد تا قِدم عقل مست و شیدا شد جان ز ترکیب داد و دانش خاست هرکجا این دو هست جان آنجاست هرچه آن باعث عبث باشد نز قِدم دان که از حدث باشد حکیم سنایی غزنوی