مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حرف ه ، ی
غزل شمارهٔ ۳۱۸۴: کسی کو را بود خلق خدایی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کسی کو را بود خلق خدایی ازو یابند جانهای بقایی به روزی پنج نوبت بر در او همی کوبند کوس کبریایی اگر افتد بدین سو بانگ آن کوس بیابند جملگان از خود رهایی زمین خود کی تواند بند کردن هر آنکس را که روحش شد سمایی؟! عنایت چون ز یزدان برتو باشد چه غم گر تو به طاعت کمتر آیی؟! در آن منزل چه طاعت پای دارد؟! که جان بخشت کند از دلربایی به جای راستی و صدق گیرند خیانتها که کردی یا دغایی اگر تو از دل و جان دوستداری کسی کو گوهرش نبود بهایی خداوند خداوندان اسرار همایان را همی بخشد همایی ترا گردید رویش رزق باشد به صد لابه بهشت اندر نیایی قرار جان شمس الدین تبریز که جانم را مباد از وی جدایی جدایی تن مرا خود بند کردست هم از وی چشم می دارم رهایی که دست جان او چندان درازست که عقل کل کند یاوه کیایی هزاران شکر ایزد را که جانم به عشق چشم او دارد روایی فحمدا ثم حمدا ثم حمدا بما اروانی خلاق السماء من النور الممدد کل نور من الکنز المکنز فی الخفاء وآتاهم من الاسرار فضلا و نجاهم بها کل البلاء و احیاهم بروح عاشقی طلیق من هجومات الوباء طلب منی بشیرالوصل یوما قباء الروح انزعت قبایی لقیت من فضایلهم مرادا و اوصافا تجلت بالبهاء وجاد الصدر شمس الدین یوما حیوتیا دوامیا جزایی رایت البخت یسجدنی اذاما تکرم سیدی بالالبهاء وآتانی علامته بعشق دوام سرمدی فی بقایی علمت بابتداء حال عشقی تمامة دولة فی الانتهاء فلا اخلالة ظلا علینا فذاک جمیع طمعی وارنجایی فحاشا بل عنایته بحور غریق منه بغیی وابتغائی معانی روحنا ماء زلال و بالا لفاظ ما زج بالدماء مولانا بلخی