غزل شمارهٔ ۳۱۱۹: نشانت کی جوید که تو بی‌نشانی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

نشانت کی جوید که تو بی نشانی
مکانت کی یابد که تو بی مکانی

چه صورت کنیمت که صورت نبندی
که کفست صورت به بحر معانی

از آن سوی پرده چه شهری شگرفست
که عالم از آن جاست یک ارمغانی

به نو نو هلالی به نو نو خیالی
رسد تا نماند حقیقت نهانی

گدارو مباش و مزن هر دری را
که هر چیز را که بجویی تو آنی

دلا خیمه خود بر این آسمان زن
مگو که نتانم بلی می توانی

مددهای جانت همه ز آسمانست
از آن سو رسیدی همان سوی روانی

گمان های ناخوش برد بر تو دل ها
نداند که تو حاضر هر گمانی

به چه عذر آید چه روپوش دارد
که تو نانبشته غرض را بخوانی

خنک آن زمانی که ساقی تو باشی
بریزی تو بر ما قدح های جانی

ز سر گیرد این دل عروج منازل
ز سر گیرد این تن مزاج جوانی

خنک آن زمانی که هر پاره ما
به رقص اندرآید که ربی سقانی

گرانی نماند در آن جا و غیری
که گیرد سر مست از می گرانی

به گفت اندرآیند اجزای خامش
چنان که تو ناطق در آن خیره مانی

چه ها می کند مادر نفس کلی
که تا بی لسانی بیابد لسانی

ایا نفس کلی به هر دم کیاست
کیت می فرستد به رسم نهانی

مگو عقل کلی که آن عقل کل را
به هر دم کسی می کند مستعانی

که آن عقل کلی شود عقل کلی
گر آبی نیاید ز بحر عیانی

مولانا بلخی