غزل شمارهٔ ۳۰۸۴: به جان تو که بگویی وطن کجا داری

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

به جان تو که بگویی وطن کجا داری
که سخت فتنه عقلی و خصم هشیاری

چو خارپشت سر اندرکشید عقل امروز
که ساقی می گلگون و رشک گلزاری

سماع باره نبودم تو از رهم بردی
به مکر راه زن صد هزار طراری

به گوش چرخ چه گفتی که یاوه گرد شده ست
به گوش ابر چه گفتی که کرد درباری

به خاک هم چه نمودی که گشت آبستن
ز باد هم چه ربودی که می کند زاری

به کوه ها چه سپردی که گنج ساز شدند
به بحرها تو بیاموختی گهرباری

به گوش کفر چه گفتی که چشم و گوش ببست
به گوش عقل چه گفتی که گشت انواری

چگونه از کف غم می رهانیم در خواب
چگونه در غم وا می کشی به بیداری

به مثل خواب هزاران طریق و چاره استت
که ره دهی دل و جان را به غصه نسپاری

چنانک عارف بیدار و خفته از دنیا
ز خار رست کسی که سرش تو می خاری

به آفتاب و به ماه و به اختران و فلک
چه داده ای تو که بی پر کنند طیاری

به ذره های پرنده چه نغمه از تو رسید
که گر به کوه رسانی همش به رقص آری

دماغ آب و گلی را ز مکر پر کردی
چنانک با تو همی پیچد او به مکاری

دمی که درندمی تو تهی شوند چو خیک
نه های و هوی بماند نه زور و رهواری

خموش کردم و بگریختم ز خود صد بار
کشان کشان تو مرا سوی گفت می آری

مولانا بلخی