مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حرف ه ، ی
غزل شمارهٔ ۳۰۱۲: ای دل چون آهنت بوده چو آیینهای
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای دل چون آهنت بوده چو آیینه ای آینه با جان من مونس دیرینه ای در دل آیینه من در دل من آینه تن کی بود محدثی دی و پریرینه ای خواجه چرایی چنین کز تو رمد عشق دین زانک همی بیندت احمد پارینه ای مرغ گزینی یقین دانه شیرین بچین کآمد از سوی چین مرغ تو را چینه ای شیر خدایی خدا شیر نرت نام داد از چه سبب گشته ای همدم بوزینه ای صورت تن را مبین زانک نه درخورد توست پوشد سلطان گهی خرقه پشمینه ای هین دل خود را تمام در کف دلبر سپار تا که نپوسد دلت در حسد و کینه ای سینه پاکی که او گشت خوش و عشق خو سینه سینا بود فرش چنین سینه ای تشنه آن شربتی خسته آن ضربتی تا تو در این غربتی نیست طمأنینه ای هست خرد چون شکر هست صور همچو نی هست معانی چو می حرف چو قنینه ای خوب چو نبود عروس خوش نشود زو نفوس از حفه و از رفه ز اطلس و زرینه ای چون نروی زین جهان خوی خرابات جان در عوض می بگیر بی مزه ترخینه ای خانه تن را بساز باغچه و گلشنی گوشه دل را بساز مسجد آدینه ای هر نفسی شاهدی در نظر واحدی آوردش بر طبق نادره لوزینه ای خامش با مرغ خاک قصه دریا مگو بکر چه عرضه کنی بر شه عنینه ای مولانا بلخی