غزل شمارهٔ ۲۸۹۲: ای شه جاودانی وی مه آسمانی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ای شه جاودانی وی مه آسمانی
چشمه زندگانی گلشن لامکانی

تا زلال تو دیدم قصه جان شنیدم
همچو جان ناپدیدم در تک بی نشانی

عاشق مشک خوش بو می کند صید آهو
می رود مست هر سو یا تواش می دوانی

ای شکر بنده تو زان شکرخنده تو
ای جهان زنده از تو غرقه زندگانی

روز شد های مستان بشنوید از گلستان
می کند مرغ دستان شیوه دلستانی

شیوه یاسمین کن سر بجنبان چنین کن
خانه پرانگبین کن چون شکر می فشانی

نرگست مست گشته جنیی یا فرشته
با شکر درسرشته غنچه گلستانی

با چنین ساقی حق با خودی کفر مطلق
می زند جان معلق با می رایگانی

روز و شب ای برادر مست و بی خویش خوشتر
مست الله اکبر کش نبوده است ثانی

نام او جان جان ها یاد او لعل کان ها
عشق او در روان ها هم امان هم امانی

چون برم نام او را دررسد بخت خضرا
اسم شد پس مسما بی دوی بی توانی

چند مستند پنهان اندر این سبز میدان
می روم سوی ایشان با تو گفتم تو دانی

جان ویسند و رامین سخت شیرین شیرین
مفخر آل یاسین وز خدا ارمغانی

تو اگر می شتابی سوی مرغان آبی
آب حیوان بیابی قلزم شادمانی

چرب و شیرین بخوردی عیش و عشرت بکردی
سوی عشق آی یک شب هم ببین میزبانی

ما هم از بامدادان بیخود و مست و شادان
ای شه بامرادان مستمان می کشانی

با ظریفان و خوبان تا به شب پای کوبان
وز می پیر رهبان هر دمی دوستگانی

این قدح می شتابد تا شما را بیابد
در دل و جان بتابد از ره بی دهانی

ای که داری تو فهمی قبض کن قبض اعمی
غیر این نیست چیزی تو مباش امتحانی

غیر این نیست راهی غیر این نیست شاهی
غیر این نیست ماهی غیر این جمله فانی

نی خمش کن خمش کن رو به قاصد ترش کن
ترک اصحاب هش کن باده خور در نهانی

مولانا بلخی