غزل شمارهٔ ۲۷۸۱: ساقیا بر خاک ما چون جرعه‌ها می‌ریختی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ساقیا بر خاک ما چون جرعه ها می ریختی
گر نمی جستی جنون ما چرا می ریختی

ساقیا آن لطف کو کان روز همچون آفتاب
نور رقص انگیز را بر ذره ها می ریختی

دست بر لب می نهی یعنی خمش من تن زدم
خود بگوید جرعه ها کان بهر ما می ریختی

ریختی خون جنید و گفت اخ هل من مزید
بایزیدی بردمید از هر کجا می ریختی

ز اولین جرعه که بر خاک آمد آدم روح یافت
جبرئیلی هست شد چون بر سما می ریختی

می گزیدی صادقان را تا چو رحمت مست شد
از گزافه بر سزا و ناسزا می ریختی

می بدادی جان به نان و نان تو را درخورد نی
آب سقا می خریدی بر سقا می ریختی

همچو موسی کآتشی بنمودیش وآن نور بود
در لباس آتشی نور و ضیا می ریختی

روز جمعه کی بود روزی که در جمع توییم
جمع کردی آخر آن را که جدا می ریختی

درج بد بیگانه ای با آشنا در هر دمم
خون آن بیگانه را بر آشنا می ریختی

ای دل آمد دلبری کاندر ملاقات خوشش
همچو گل در برگ ریزان از حیا می ریختی

آمد آن ماهی که چون ابر گران در فرقتش
اشک ها چون مشک ها بهر لقا می ریختی

دلبرا دل را ببر در آب حیوان غوطه ده
آب حیوانی کز آن بر انبیا می ریختی

انبیا عامی بدندی گر نه از انعام خاص
بر مس هستی ایشان کیمیا می ریختی

این دعا را با دعای ناکسان مقرون مکن
کز برای ردشان آب دعا می ریختی

کوشش ما را منه پهلوی کوشش های عام
کز بقاشان می کشیدی در فنا می ریختی

مولانا بلخی