مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حرف ه ، ی
غزل شمارهٔ ۲۵۶۷: افتاد دل و جانم در فتنه طراری
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
افتاد دل و جانم در فتنه طراری سنگینک جنگینک سر بسته چو بیماری آید سوی بی خوابی خواهد ز درش آبی آب چه که می خواهد تا درفکند ناری گوید که به اجرت ده این خانه مرا چندی هین تا چه کنی سازم از آتشش انباری گه گوید این عرصه کاین خانه برآوردی بوده ست از آن من تو دانی و دیواری دیوار ببر زین جا این عرصه به ما واده در عرصه جان باشد دیوار تو مرداری آن دلبر سروین قد در قصد کسی باشد در کوی همی گردد چون مشتغل کاری ناگه بکند چاهی ناگه بزند راهی ناگه شنوی آهی از کوچه و بازاری جان نقش همی خواند می داند و می راند چون رخت نمی ماند در غارت او باری ای شاه شکرخنده ای شادی هر زنده دل کیست تو را بنده جان کیست گرفتاری ای ذوق دل از نوشت وی شوق دل از جوشت پیش آر به من گوشت تا نشنود اغیاری از باغ تو جان و تن پر کرده ز گل دامن آموخت خرامیدن با تو به سمن زاری زان گوش همی خارد کاومید چنین دارد و آن گاه یقین دارد این از کرمت آری تا از تو شدم دانا چون چنگ شدم جانا بشنو هله مولانا زاری چنین زاری تا عشق حمیاخد این مهر همی کارد خامش که دلم دارد بی مشغله گفتاری مولانا بلخی