غزل شمارهٔ ۲۵۶۰: الا ای جان قدس آخر به سوی من نمی‌آیی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

الا ای جان قدس آخر به سوی من نمی آیی
هماره جان به تن آید تو سوی تن نمی آیی

بدم دامن کشان تا تو ز من دامن کشیدستی
ز اشک خون همی ریزم در این دامن نمی آیی

زهی بی آبی جانم چو نیسانت نمی بارد
زهی خرمن که سوی این سیه خرمن نمی آیی

چو دورم زان نظر کردن نظاره عالمی گشتم
نظاره من بیا گر تو نظر کردن نمی آیی

الا ای دل پری خوانی نگویی آن پری را تو
چرا خوابم ببردی گر به سحر و فن نمی آیی

الا ای طوق وصل او که در گردن همی زیبی
چو قمری ناله می دارم که در گردن نمی آیی

دل تو همچو سنگ و من چو آهن ثابت اندر عشق
ایا آهن ربا آخر سوی آهن نمی آیی

ز ما و من برست آن کس که تو رویی بدو آری
چرا تو سوی این هجران صد چون من نمی آیی

فزایش از کجا باشد بهارا چون نمی باری
سکونت از کجا آخر سوی مسکن نمی آیی

الا ای نور غایب بین در این دیده نمی تابی
الا ای ناطقه کلی بدین الکن نمی آیی

چو ارزن خرد گشتستم ز بهر مرغ مژده آور
الا ای مرغ مژده آور بدین ارزن نمی آیی

همه جان ها شده لرزان در این مکمن گه هجران
برای امن این جان ها در این مکمن نمی آیی

زبان چون سوسن تازه به مدحت ای خوش آوازه
الا گلزار ربانی بدین سوسن نمی آیی

الا ای باده شادان به عشق اندر چو استادان
درونت خنب سرمستی چرا از دن نمی آیی

معاش خانه جانم اگر نه از قرص خورشید است
چرا ای خانه بی خورشید تو روشن نمی آیی

اگر نه طالب اویی به خانه خانه خورشید
چرا چون شکل شب دزدان به هر روزن نمی آیی

چو صحرای جمال او برای جان بود مؤمن
چرا در خوف می باشی چرامؤمننمی آیی

تو بشکن جوز این تن را بکوب این مغز را درهم
چرا اندر چراغ عشق چون روغن نمی آیی

تو آب و روغنی کردی به نورت ره کجا باشد
مبر تو آب بی روغن که بی دشمن نمی آیی

چه نقد پاک می دانی تو خود را وین نمی بینی
که اندر دست خود ماندی و در مخزن نمی آیی

ز عشق شمس تبریزی چو موسی گفته ام ارنی
ز سوی طور تبریزی چرا چون لن نمی آیی

مولانا بلخی