غزل شمارهٔ ۲۴۹۹: مسلمانان مسلمانان مرا ترکی است یغمایی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

مسلمانان مسلمانان مرا ترکی است یغمایی
که او صف های شیران را بدراند به تنهایی

کمان را چون بجنباند بلرزد آسمان را دل
فروافتد ز بیم او مه و زهره ز بالایی

به پیش خلق نامش عشق و پیش من بلای جان
بلا و محنتی شیرین که جز با وی نیاسایی

چو او رخسار بنماید نماند کفر و تاریکی
چو جعد خویش بگشاید نه دین ماند نه ترسایی

مرا غیرت همی گوید خموش ار جانت می باید
ز جان خویش بیزارم اگر دارد شکیبایی

ندارد چاره دیوانه به جز زنجیر خاییدن
حلالستت حلالستت اگر زنجیر می خایی

بگو اسرار ای مجنون ز هشیاران چه می ترسی
قبا بشکاف ای گردون قیامت را چه می پایی

وگر پرواز عشق تو در این عالم نمی گنجد
به سوی قاف قربت پر که سیمرغی و عنقایی

اگر خواهی که حق گویم به من ده ساغر مردی
وگر خواهی که ره بینم درآ ای چشم و بینایی

در آتش بایدت بودن همه تن همچو خورشیدی
اگر خواهی که عالم را ضیا و نور افزایی

گدازان بایدت بودن چو قرص ماه اگر خواهی
که از خورشید خورشیدان تو را باشد پذیرایی

اگر دلگیر شد خانه نه پاگیر است برجه رو
وگر نازک دلی منشین بر گیجان سودایی

گهی سودای فاسد بین زمانی فاسد سودا
گهی گم شو از این هر دو اگر همخرقه مایی

به ترک ترک اولیتر سیه رویان هندو را
که ترکان راست جانبازی و هندو راست لالایی

منم باری بحمدالله غلام ترک همچون مه
که مه رویان گردونی از او دارند زیبایی

دهان عشق می خندد که نامش ترک گفتم من
خود این او می دمد در ما که ما ناییم و او نایی

چه نالد نای بیچاره جز آنک دردمد نایی
ببین نی های اشکسته به گورستان چو می آیی

بمانده از دم نایی نه جان مانده نه گویایی
زبان حالشان گوید که رفت از ما من و مایی

هلا بس کن هلا بس کن منه هیزم بر این آتش
که می ترسم که این آتش بگیرد راه بالایی

مولانا بلخی