غزل شمارهٔ ۲۳۵۱: دیدی که چه کرد آن یگانه

مولانا بلخیغزلیات مولانا - حرف ه ، یغزل شمارهٔ ۲۳۵۱: دیدی که چه کرد آن یگانه

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

دیدی که چه کرد آن یگانه
برساخت پریر یک بهانه

ما را و تو را کجا فرستاد
او ماند و دو سه پری خانه

ما را بفریفت ما چه باشیم
با آن حرکات ساحرانه

آن سلسله کو به دست دارد
بربندد گردن زمانه

از سنگ برون کشید مکری
شاباش زهی شکر فسانه

بست او گرهی میان ابرو
گم گشت خرد از این میانه

بر درگه او است دل چو مسمار
بردوخته خویش بر ستانه

بر مرکب مملکت سوار او است
در دست وی است تازیانه

گر او کمر کهی بگیرد
که را چو کهی کند کشانه

خود آن که قاف همچو سیمرغ
کرده ست به کویش آشیانه

از شرم عقیق درفشانش
درها بگداخت دانه دانه

بادی که ز عشق او است در تن
ساکن نشود به رازیانه

عشاق مذکرند وین خلق
درمانده اند در مثانه

ساقی درده قدح که ماییم
مخمور ز باده شبانه

آبی برزن که آتش دل
بر چرخ همی زند زبانه

در دست همیشه مصحفم بود
وز عشق گرفته ام چغانه

اندر دهنی که بود تسبیح
شعر است و دوبیتی و ترانه

بس صومعه ها که سیل بربود
چه سیل که بحر بی کرانه

هشیار ز من فسانه ناید
مانند رباب بی کمانه

مستم کن و برپران چو تیرم
بشنو قصص بنی کنانه

چون مست بود ز باده حق
شهباز شود کمین سمانه

بی خویش گذر کند ز دیوار
بر روی هوا شود روانه

باخویش ز حق شوند و بی خویش
می ها بکشند عاشقانه

دیدم که لبش شراب نوشد
کی دید ز لب می مغانه

و آن گاه چی می می خدایی
نه از خنب فلان و یا فلانه

ماهی ز کنار چرخ درتافت
گم گشت دلم از این میانه

این طرفه که شخص بی دل و جان
چون چنگ همی کند فغانه

مشنو غم عشق را ز هشیار
کو سردلب است و سردچانه

هرگز دیدی تو یا کسی دید
یخدان ز آتش دهد نشانه

دم درکش و فضل و فن رها کن
با باز چه فن زند سمانه

مولانا بلخی