مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حرف ه ، ی
غزل شمارهٔ ۲۳۰۵: کی باشد من با تو باده به گرو خورده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کی باشد من با تو باده به گرو خورده تو برده و من مانده من خرقه گرو کرده در می شده من غرقه چون ساغر و چون کوزه با یار درافتاده بی حاجب و بی پرده صد نوش تو نوشیده تشریف تو پوشیده صد جوش بجوشیده این عالم افسرده از نور تو روشن دل چون ماه ز نور خور وز بوی گلت خوشدل چون روغن پرورده تا خود چه فسون گفتی با گل که شد او خندان تا خود چه جفا گفتی با خارک پژمرده یک لحظه بخندانی یک لحظه بگریانی ای نادره صنعت ها در صنع درآورده عاقل ز تو نازارد زان روی که زشت آید ظلمت ز مه آشفته خاری ز گل آزرده بس غصه رسول آمد از منعم و می گوید ده مرده شکر خوردی بگذار یکی مرده پس فکر چو بحر آمد حکمت مثل ماهی در فکر سخن زنده در گفت سخن مرده نی فکر چو دام آمد دریا پس این دام است در دام کجا گنجد جز ماهی بشمرده پس دل چو بهشتی دان گفتار زبان دوزخ وین فکر چو اعرافی جای گنه و خرده مولانا بلخی