مولانا بلخی
غزلیات مولانا - حروف ر - ز
غزل شمارهٔ ۱۱۴۹: فغان فغان که ببست آن نگار بار سفر
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
فغان فغان که ببست آن نگار بار سفر فغان که بنده مر او را نبود یار سفر فغان که کار سفر نیست سخره دستم که تا ز هم بدرم جمله پود و تار سفر ولیک طالع خورشید و مه سفر باشد که تاز گردششان سایه شد سوار سفر سفر بیامد وزان هجر عذرها می خواست بدان زبان که شد این بنده شرمسار سفر بگفتمش که ز روباه شانگی بگذر که شیر کرد شکارم به مرغزار سفر مراست جان مسافر چو آب و من چون جوی روانه جانب دریا که شد مدار سفر دود به لب لب این جوی تا لب دریا دلی که خست در این راه ها ز خار سفر به روی آینه بنگر که از سفر آمد صفا نگر تو به رویش از آن غبار سفر سفر سفر چو چنان یار غار در سفرست تو بخت بخت سفر دان و کار کار سفر همیشه چشم گشایم چو غنچه بر سر راه چو سرو روح روانست در بهار سفر چو شمس مفخر تبریز در سفر افتاد چه مملکت که بگسترد در دوار سفر مولانا بلخی