غزل شمارهٔ ۲۱۸: ز بهر غیرت آموخت آدم اسما را

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ز بهر غیرت آموخت آدم اسما را
ببافت جامع کل پرده های اجزا را

برای غیر بود غیرت و چو غیر نبود
چرا نمود دو تا آن یگانه یکتا را

دهان پر است جهان خموش را از راز
چه مانع ست فصیحان حرف پیما را

به بوسه های پیاپی ره دهان بستند
شکرلبان حقایق دهان گویا را

گهی ز بوسه یار و گهی ز جام عقار
مجال نیست سخن را نه رمز و ایما را

به زخم بوسه سخن را چه خوش همی شکنند
به فتنه بسته ره فتنه را و غوغا را

چو فتنه مست شود ناگهان برآشوبند
چه چیز بند کند مست بی محابا را

چو موج پست شود کوه ها و بحر شود
که بیم آب کند سنگ های خارا را

چو سنگ آب شود آب سنگ پس می دان
احاطت ملک کامکار بینا را

چو جنگ صلح شود صلح جنگ پس می بین
صناعت کف آن کردگار دانا را

بپوش روی که روپوش کار خوبان ست
زبون و دستخوش و رام یافتی ما را

حریف بین که فتادی تو شیر با خرگوش
مکن مبند به کلی ره مواسا را

طمع نگر که منت پند می دهم که مکن
چنان که پند دهد نیم پشه عنقا را

چنان که جنگ کند روی زرد با صفرا
چنان که راه ببندد حشیش دریا را

اکنت صاعقه یا حبیب او نارا
فما ترکت لنا منزلا و لا دارا

بک الفخار ولکن بهیت من سکر
فلست افهم لی مفخرا و لا عارا

متی اتوب من الذنب توبتی ذنبی
متی اجار اذا العشق صار لی جارا

یقول عقلی لا تبدلن هدی بردی
اما قضیت به فی هلاک اوطارا

مولانا بلخی