غزل شمارهٔ ۲۱۲: اسیر شیشه کن آن جنیان دانا را

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

اسیر شیشه کن آن جنیان دانا را
بریز خون دل آن خونیان صهبا را

ربوده اند کلاه هزار خسرو را
قبای لعل ببخشیده چهره ما را

به گاه جلوه چو طاووس عقل ها برده
گشاده چون دل عشاق پر رعنا را

ز عکسشان فلک سبز رنگ لعل شود
قیاس کن که چگونه کنند دل ها را

درآورند به رقص و طرب به یک جرعه
هزار پیر ضعیف بمانده برجا را

چه جای پیر که آب حیات خلاقند
که جان دهند به یک غمزه جمله اشیاء را

شکرفروش چنین چست هیچ کس دیده ست
سخن شناس کند طوطی شکرخا را

زهی لطیف و ظریف و زهی کریم و شریف
چنین رفیق بباید طریق بالا را

صلا زدند همه عاشقان طالب را
روان شوید به میدان پی تماشا را

اگر خزینه قارون به ما فروریزند
ز مغز ما نتوانند برد سودا را

بیار ساقی باقی که جان جان هایی
بریز بر سر سودا شراب حمرا را

دلی که پند نگیرد ز هیچ دلداری
بر او گمار دمی آن شراب گیرا را

زهی شراب که عشقش به دست خود پخته ست
زهی گهر که نبوده ست هیچ دریا را

ز دست زهره به مریخ اگر رسد جامش
رها کند به یکی جرعه خشم و صفرا را

تو مانده ای و شراب و همه فنا گشتیم
ز خویشتن چه نهان می کنی تو سیما را

ولیک غیرت لالاست حاضر و ناظر
هزار عاشق کشتی برای لالا را

به نفی لا لا گوید به هر دمی لالا
بزن تو گردن لا را بیار الا را

بده به لالا جامی از آنک می دانی
که علم و عقل رباید هزار دانا را

و یا به غمزه شوخت به سوی او بنگر
که غمزه تو حیاتی ست ثانی احیا را

به آب ده تو غبار غم و کدورت را
به خواب درکن آن جنگ را و غوغا را

خدای عشق فرستاد تا در او پیچیم
که نیست لایق پیچش ملک تعالی را

بماند نیم غزل در دهان و ناگفته
ولی دریغ که گم کرده ام سر و پا را

برآ بتاب بر افلاک شمس تبریزی
به مغز نغز بیارای برج جوزا را

مولانا بلخی