غزل شمارهٔ ۲: ای طایران قدس را عشقت فزوده بال‌ها

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ای طایران قدس را عشقت فزوده بال ها
در حلقه سودای تو روحانیان را حال ها

در لا احب الآفلین پاکی ز صورت ها یقین
در دیده های غیب بین هر دم ز تو تمثال ها

افلاک از تو سرنگون خاک از تو چون دریای خون
ماهت نخوانم ای فزون از ماه ها و سال ها

کوه از غمت بشکافته وان غم به دل درتافته
یک قطره خونی یافته از فضلت این افضال ها

ای سروران را تو سند بشمار ما را زان عدد
دانی سران را هم بود اندر تبع دنبال ها

سازی ز خاکی سیدی بر وی فرشته حاسدی
با نقد تو جان کاسدی پامال گشته مال ها

آن کو تو باشی بال او ای رفعت و اجلال او
آن کو چنین شد حال او بر روی دارد خال ها

گیرم که خارم خار بد خار از پی گل می زهد
صراف زر هم می نهد جو بر سر مثقال ها

فکری بدست افعال ها خاکی بدست این مال ها
قالی بدست این حال ها حالی بدست این قال ها

آغاز عالم غلغله پایان عالم زلزله
عشقی و شکری با گله آرام با زلزال ها

توقیع شمس آمد شفق طغرای دولت عشق حق
فال وصال آرد سبق کان عشق زد این فال ها

از رحمة للعالمین اقبال درویشان ببین
چون مه منور خرقه ها چون گل معطر شال ها

عشق امر کل ما رقعه ای او قلزم و ما جرعه ای
او صد دلیل آورده و ما کرده استدلال ها

از عشق گردون مؤتلف بی عشق اختر منخسف
از عشق گشته دال الف بی عشق الف چون دال ها

آب حیات آمد سخن کاید ز علم من لدن
جان را از او خالی مکن تا بردهد اعمال ها

بر اهل معنی شد سخن اجمال ها تفصیل ها
بر اهل صورت شد سخن تفصیل ها اجمال ها

گر شعرها گفتند پر پر به بود دریا ز در
کز ذوق شعر آخر شتر خوش می کشد ترحال ها

مولانا بلخی