مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر ششم
بخش ۵۵ - دعوی کردن ترک و گرو بستن او کی درزی از من چیزی نتواند بردن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گفت خیاطیست نامش پور شش اندرین چستی و دزدی خلق کش گفت من ضامن که با صد اضطراب او نیارد برد پیشم رشته تاب پس بگفتندش که از تو چست تر مات او گشتند در دعوی مپر رو به عقل خود چنین غره مباش که شوی یاوه تو در تزویرهاش گرم تر شد ترک و بست آنجا گرو که نیارد برد نی کهنه نی نو مطمعانش گرم تر کردند زود او گرو بست و رهان را بر گشود که گرو این مرکب تازی من بدهم ار دزدد قماشم او به فن ور نتواند برد اسپی از شما وا ستانم بهر رهن مبتدا ترک را آن شب نبرد از غصه خواب با خیال دزد می کرد او حراب بامدادان اطلسی زد در بغل شد به بازار و دکان آن دغل پس سلامش کرد گرم و اوستاد جست از جا لب به ترحیبش گشاد گرم پرسیدش ز حد ترک بیش تا فکند اندر دل او مهر خویش چون بدید از وی نوای بلبلی پیشش افکند اطلس استنبلی که ببر این را قبای روز جنگ زیر نافم واسع و بالاش تنگ تنگ بالا بهر جسم آرای را زیر واسع تا نگیرد پای را گفت صد خدمت کنم ای ذو وداد در قبولش دست بر دیده نهاد پس بپیمود و بدید او روی کار بعد از آن بگشاد لب را در فشار از حکایتهای میران دگر وز کرمها و عطاء آن نفر وز بخیلان و ز تحشیراتشان از برای خنده هم داد او نشان هم چو آتش کرد مقراضی برون می برید و لب پر افسانه و فسون مولانا بلخی