مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر پنجم
بخش ۱۴۵ - حکایت آن امیر کی غلام را گفت کی می بیار غلام رفت و سبوی می آورد در راه زاهدی بود امر معروف کرد زد سنگی و سبو را بشکست امیر بشنید و قصد گوشمال زاهد کرد و این قصد در عهد دین عیسی بود علیه‌السلام کی هنوز می حرام نشده بود ولیکن زاهد تقزیزی می‌کرد و از تنعم منع می‌کرد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بود امیری خوش دلی می باره ای کهف هر مخمور و هر بیچاره ای مشفقی مسکین نوازی عادلی جوهری زربخششی دریادلی شاه مردان و امیرالمؤمنین راه بان و رازدان و دوست بین دور عیسی بود و ایام مسیح خلق دلدار و کم آزار و ملیح آمدش مهمان بناگاهان شبی هم امیری جنس او خوش مذهبی باده می بایستشان در نظم حال باده بود آن وقت ماذون و حلال باده شان کم بود و گفتا ای غلام رو سبو پر کن به ما آور مدام از فلان راهب که دارد خمر خاص تا ز خاص و عام یابد جان خلاص جرعه ای زان جام راهب آن کند که هزاران جره و خمدان کند اندر آن می مایهٔ پنهانی است آنچنان که اندر عبا سلطانی است تو بدلق پاره پاره کم نگر که سیه کردند از بیرون زر از برای چشم بد مردود شد وز برون آن لعل دودآلود شد گنج و گوهر کی میان خانه هاست گنجها پیوسته در ویرانه هاست گنج آدم چون بویران بد دفین گشت طینش چشم بند آن لعین او نظر می کرد در طین سست سست جان همی گفتش که طینم سد تست دو سبو بستد غلام و خوش دوید در زمان در دیر رهبانان رسید زر بداد و بادهٔ چون زر خرید سنگ داد و در عوض گوهر خرید باده ای که آن بر سر شاهان جهد تاج زر بر تارک ساقی نهد فتنه ها و شورها انگیخته بندگان و خسروان آمیخته استخوانها رفته جمله جان شده تخت و تخته آن زمان یکسان شده وقت هشیاری چو آب و روغنند وقت مستی هم چو جان اندر تنند چون هریسه گشته آنجا فرق نیست نیست فرقی کاندر آنجا غرق نیست این چنین باده همی برد آن غلام سوی قصر آن امیر نیک نام پیشش آمد زاهدی غم دیده ای خشک مغزی در بلا پیچیده ای تن ز آتشهای دل بگداخته خانه از غیر خدا پرداخته گوشمال محنت بی زینهار داغها بر داغها چندین هزار دیده هر ساعت دلش در اجتهاد روز و شب چفسیده او بر اجتهاد سال و مه در خون و خاک آمیخته صبر و حلمش نیم شب بگریخته گفت زاهد در سبوها چیست آن گفت باده گفت آن کیست آن گفت آن آن فلان میر اجل گفت طالب را چنین باشد عمل طالب یزدان و آنگه عیش و نوش بادهٔ شیطان و آنگه نیم هوش هوش تو بی می چنین پژمرده است هوشها باید بر آن هوش تو بست تا چه باشد هوش تو هنگام سکر ای چو مرغی گشته صید دام سکر مولانا بلخی