مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر پنجم
بخش ۱۲۶ - صید کردن شیر آن خر را و تشنه شدن شیر از کوشش رفت به چشمه تا آب خورد تا باز آمدن شیر جگربند و دل و گرده را روباه خورده بود کی لطیفترست شیر طلب کرد دل و جگر نیافت از روبه پرسید کی کو دل و جگر روبه گفت اگر او را دل و جگر بودی آنچنان سیاستی دیده بود آن روز و به هزار حیله جان برده کی بر تو باز آمدی لوکنا نسمع او نعقل ماکنا فی اصحاب السعیر
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
برد خر را روبهک تا پیش شیر پاره پاره کردش آن شیر دلیر تشنه شد از کوشش آن سلطان دد رفت سوی چشمه تا آبی خورد روبهک خورد آن جگربند و دلش آن زمان چون فرصتی شد حاصلش شیر چون وا گشت از چشمه به خور جست در خر دل نه دل بد نه جگر گفت روبه را جگر کو دل چه شد که نباشد جانور را زین دو بد گفت گر بودی ورا دل یا جگر کی بدینجا آمدی بار دگر آن قیامت دیده بود و رستخیز وآن ز کوه افتادن و هول و گریز گر جگر بودی ورا یا دل بدی بار دیگر کی بر تو آمدی چون نباشد نور دل دل نیست آن چون نباشد روح جز گل نیست آن آن زجاجی کو ندارد نور جان بول و قاروره ست قندیلش مخوان نور مصباحست داد ذوالجلال صنعت خلقست آن شیشه و سفال لاجرم در ظرف باشد اعتداد در لهبها نبود الا اتحاد نور شش قندیل چون آمیختند نیست اندر نورشان اعداد و چند آن جهود از ظرفها مشرک شده ست نور دید آنمؤمنو مدرک شده ست چون نظر بر ظرف افتد روح را پس دو بیند شیث را و نوح را جو که آبش هست جو خود آن بود آدمی آنست کو را جان بود این نه مردانند اینها صورتند مردهٔ نانند و کشتهٔ شهوتند مولانا بلخی