بخش ۱۲۹ - قصهٔ شکایت استر با شتر کی من بسیار در رو می‌افتم در راه رفتن تو کم در روی می‌آیی این چراست و جواب گفتن شتر او را

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

اشتری را دید روزی استری
چونک با او جمع شد در آخری

گفت من بسیار می افتم برو
در گریوه و راه و در بازار و کو

خاصه از بالای که تا زیر کوه
در سر آیم هر زمانی از شکوه

کم همی افتی تو در رو بهر چیست
یا مگر خود جان پاکت دولتیست

در سر آیم هر دم و زانو زنم
پوز و زانو زان خطا پر خون کنم

کژ شود پالان و رختم بر سرم
وز مکاری هر زمان زخمی خورم

هم چو کم عقلی که از عقل تباه
بشکند توبه بهر دم در گناه

مسخرهٔ ابلیس گردد در زمن
از ضعیفی رای آن توبه شکن

در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ
که بود بارش گران و راه سنگ

می خورد از غیب بر سر زخم او
از شکست توبه آن ادبارخو

باز توبه می کند با رای سست
دیو یک تف کرد و توبه ش را سکست

ضعف اندر ضعف و کبرش آنچنان
که به خواری بنگرد در واصلان

ای شتر که تو مثال مؤمنی
کم فتی در رو و کم بینی زنی

تو چه داری که چنین بی آفتی
بی عثاری و کم اندر رو فتی

گفت گر چه هر سعادت از خداست
در میان ما و تو بس فرقهاست

سر بلندم من دو چشم من بلند
بینش عالی امانست از گزند

از سر که من ببینم پای کوه
هر گو و هموار را من توه توه

هم چنانک دید آن صدر اجل
پیش کار خویش تا روز اجل

آنچ خواهد بود بعد بیست سال
داند اندر حال آن نیکو خصال

حال خود تنها ندید آن متقی
بلک حال مغربی و مشرقی

نور در چشم و دلش سازد سکن
بهر چه سازد پی حب الوطن

هم چو یوسف کو بدید اول به خواب
که سجودش کرد ماه و آفتاب

از پس ده سال بلک بیشتر
آنچ یوسف دید بد بر کرد سر

نیست آن ینظر به نور الله گزاف
نور ربانی بود گردون شکاف

نیست اندر چشم تو آن نور رو
هستی اندر حس حیوانی گرو

تو ز ضعف چشم بینی پیش پا
تو ضعیف و هم ضعیفت پیشوا

پیشوا چشمست دست و پای را
کو ببیند جای را ناجای را

دیگر آنک چشم من روشن ترست
دیگر آنک خلقت من اطهرست

زانک هستم من ز اولاد حلال
نه ز اولاد زنا و اهل ضلال

تو ز اولاد زنایی بی گمان
تیر کژ پرد چو بد باشد کمان

مولانا بلخی