مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۱۲۶ - تفسیر این حدیث کی ائنی لاستغفر الله فی کل یوم سبعین مرة
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هم چو پیغامبر ز گفتن وز نثار توبه آرم روز من هفتاد بار لیک آن مستی شود توبه شکن منسی است این مستی تن جامه کن حکمت اظهار تاریخ دراز مستیی انداخت در دانای راز راز پنهان با چنین طبل و علم آب جوشان گشته از جف القلم رحمت بی حد روانه هر زمان خفته اید از درک آن ای مردمان جامهٔ خفته خورد از جوی آب خفته اندر خواب جویای سراب می رود آنجا که بوی آب هست زین تفکر راه را بر خویش بست زانک آنجا گفت زینجا دور شد بر خیالی از حقی مهجور شد دوربینانند و بس خفته روان رحمتی آریدشان ای ره روان من ندیدم تشنگی خواب آورد خواب آرد تشنگی بی خرد خود خرد آنست کو از حق چرید نه خرد کان را عطارد آورید مولانا بلخی