مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۱۲۲ - در بیان آنک شه‌زاده آدمی بچه است خلیفهٔ خداست پدرش آدم صفی خلیفهٔ حق مسجود ملایک و آن کمپیر کابلی دنیاست کی آدمی‌بچه را از پدر ببرید به سحر و انبیا و اولیا آن طبیب تدارک کننده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای برادر دانک شه زاده توی در جهان کهنه زاده از نوی کابلی جادو این دنیاست کو کرد مردان را اسیر رنگ و بو چون در افکندت دریغ آلوده روذ دم به دم می خوان و می دم قل اعوذ تا رهی زین جادوی و زین قلق استعاذت خواه از رب الفلق زان نبی دنیات را سحاره خواند کو به افسون خلق را در چه نشاند هین فسون گرم دارد گنده پیر کرده شاهان را دم گرمش اسیر در درون سینه نفاثات اوست عقده های سحر را اثبات اوست ساحرهٔ دنیا قوی دانا زنیست حل سحر او به پای عامه نیست ور گشادی عقد او را عقلها انبیا را کی فرستادی خدا هین طلب کن خوش دمی عقده گشا رازدان یفعل الله ما یشا هم چو ماهی بسته است او به شست شاه زاده ماند سالی و تو شصت شصت سال از شست او در محنتی نه خوشی نه بر طریق سنتی فاسقی بدبخت نه دنیات خوب نه رهیده از وبال و از ذنوب نفخ او این عقده ها را سخت کرد پس طلب کن نفخهٔ خلاق فرد تا نفخت فیه من روحی ترا وا رهاند زین و گوید برتر آ جز به نفخ حق نسوزد نفخ سحر نفخ قهرست این و آن دم نفح مهر رحمت او سابقست از قهر او سابقی خواهی برو سابق بجو تا رسی اندر نفوس زوجت کای شه مسحور اینک مخرجت با وجود زال ناید انحلال در شبیکه و در بر آن پر دلال نه بگفتست آن سراج امتان این جهان و آن جهان را ضرتان پس وصال این فراق آن بود صحت این تن سقام جان بود سخت می آید فراق این ممر پس فراق آن مقر دان سخت تر چون فراق نقش سخت آید ترا تا چه سخت آید ز نقاشش جدا ای که صبرت نیست از دنیای دون چونت صبرست از خدا ای دوست چون چونک صبرت نیست زین آب سیاه چون صبوری داری از چشمهٔ اله چونک بی این شرب کم داری سکون چون ز ابراری جدا وز یشربون گر ببینی یک نفس حسن ودود اندر آتش افکنی جان و وجود جیفه بینی بعد از آن این شرب را چون ببینی کر و فر قرب را هم چو شه زاده رسی در یار خویش پس برون آری ز پا تو خار خویش جهد کن در بی خودی خود را بیاب زودتر والله اعلم بالصواب هر زمانی هین مشو با خویش جفت هر زمان چون خر در آب و گل میفت از قصور چشم باشد آن عثار که نبیند شیب و بالا کور وار بوی پیراهان یوسف کن سند زانک بویش چشم روشن می کند صورت پنهان و آن نور جبین کرده چشم انبیا را دوربین نور آن رخسار برهاند ز نار هین مشو قانع به نور مستعار چشم را این نور حالی بین کند جسم و عقل و روح را گرگین کند صورتش نورست و در تحقیق نار گر ضیا خواهی دو دست از وی بدار دم به دم در رو فتد هر جا رود دیده و جانی که حالی بین بود دور بیند دوربین بی هنر هم چنانک دور دیدن خواب در خفته باشی بر لب جو خشک لب می دوی سوی سراب اندر طلب دور می بینی سراب و می دوی عاشق آن بینش خود می شوی می زنی در خواب با یاران تو لاف که منم بینادل و پرده شکاف نک بدان سو آب دیدم هین شتاب تا رویم آنجا و آن باشد سراب هر قدم زین آب تازی دورتر دو دوان سوی سراب با غرر عین آن عزمت حجاب این شده که به تو پیوسته است و آمده بس کسا عزمی به جایی می کند از مقامی کان غرض در وی بود دید و لاف خفته می ناید به کار جز خیالی نیست دست از وی بدار خوابناکی لیک هم بر راه خسپ الله الله بر ره الله خسپ تا بود که سالکی بر تو زند از خیالات نعاست بر کند خفته را گر فکر گردد هم چو موی او از آن دقت نیابد راه کوی فکر خفته گر دوتا و گر سه تاست هم خطا اندر خطا اندر خطاست موج بر وی می زند بی احتراز خفته پویان در بیابان دراز خفته می بیند عطشهای شدید آب اقرب منه من حبل الورید مولانا بلخی