مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۹۱ - بیان آنک هر حس مدرکی را از آدمی نیز مدرکاتی دیگرست کی از مدرکات آن حس دگر بی‌خبرست چنانک هر پیشه‌ور استاد اعجمی کار آن استاد دگر پیشه‌ورست و بی‌خبری او از آنک وظیفهٔ او نیست دلیل نکند کی آن مدرکات نیست اگر چه به حکم حال منکر بود آن را اما از منکری او اینجا جز بی‌خبری نمی‌خواهیم درین مقام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چنبرهٔ دید جهان ادراک تست پردهٔ پاکان حس ناپاک تست مدتی حس را بشو ز آب عیان این چنین دان جامه شوی صوفیان چون شدی تو پاک پرده بر کند جان پاکان خویش بر تو می زند جمله عالم گر بود نور و صور چشم را باشد از آن خوبی خبر چشم بستی گوش می آری به پیش تا نمایی زلف و رخسارهٔ به تیش گوش گوید من به صورت نگروم صورت ار بانگی زند من بشنوم عالمم من لکی اندر فن خویش فن من جز حرف و صوتی نیست بیش هین بیا بینی ببین این خوب را نیست در خور بینی این مطلوب را گر بود مشک و گلابی بو برم فن من اینست و علم و مخبرم کی ببینم من رخ آن سیم ساق هین مکن تکلیف ما لیس یطاق باز حس کژ نبیند غیر کژ خواه کژ غژ پیش او یا راست غژ چشم احول از یکی دیدن یقین دانک معزولست ای خواجه معین تو که فرعونی همه مکری و زرق مر مرا از خود نمی دانی تو فرق منگر از خود در من ای کژباز تو تا یکی تو را نبینی تو دوتو بنگر اندر من ز من یک ساعتی تا ورای کون بینی ساحتی وا رهی از تنگی و از ننگ و نام عشق اندر عشق بینی والسلام پس بدانی چونک رستی از بدن گوش و بینی چشم می داند شدن راست گفتست آن شه شیرین زبان چشم گرد مو به موی عارفان چشم را چشمی نبود اول یقین در رحم بود او جنین گوشتین علت دیدن مدان پیه ای پسر ورنه خواب اندر ندیدی کس صور آن پری و دیو می بیند شبیه نیست اندر دیدگاه هر دو پیه نور را با پیه خود نسبت نبود نسبتش بخشید خلاق ودود آدمست از خاک کی ماند به خاک جنیست از نار بی هیچ اشتراک نیست مانندای آتش آن پری گر چه اصلش اوست چون می بنگری مرغ از بادست و کی ماند به باد نامناسب را خدا نسبت به داد نسبت این فرعها با اصلها هست بی چون ار چه دادش وصلها آدمی چون زادهٔ خاک هباست این پسر را با پدر نسبت کجاست نسبتی گر هست مخفی از خرد هست بی چون و خرد کی پی برد باد را بی چشم اگر بینش نداد فرق چون می کرد اندر قوم عاد چون همی دانست مؤمن از عدو چون همی دانست می را از کدو آتش نمرود را گر چشم نیست با خلیلش چون تجشم کردنیست گر نبودی نیل را آن نور و دید از چه قبطی را ز سبطی می گزید گرنه کوه و سنگ با دیدار شد پس چرا داود را او یار شد این زمین را گر نبودی چشم جان از چه قارون را فرو خورد آنچنان گر نبودی چشم دل حنانه را چون بدیدی هجر آن فرزانه را سنگ ریزه گر نبودی دیده ور چون گواهی دادی اندر مشت در ای خرد بر کش تو پر و بالها سوره بر خوان زلزلت زلزالها در قیامت این زمین بر نیک و بد کی ز نادیده گواهیها دهد که تحدث حالها و اخبارها تظهر الارض لنا اسرارها این فرستادن مرا پیش تو میر هست برهانی که بد مرسل خبیر کین چنین دارو چنین ناسور را هست درخور از پی میسور را واقعاتی دیده بودی پیش ازین که خدا خواهد مرا کردن گزین من عصا و نور بگرفته به دست شاخ گستاخ ترا خواهم شکست واقعات سهمگین از بهر این گونه گونه می نمودت رب دین در خور سر بد و طغیان تو تا بدانی کوست درخوردان تو تا بدانی کو حکیمست و خبیر مصلح امراض درمان ناپذیر تو به تاویلات می گشتی از آن کور و گر کین هست از خواب گران وآن طبیب و آن منجم در لمع دید تعبیرش بپوشید از طمع گفت دور از دولت و از شاهیت که درآید غصه در آگاهیت از غذای مختلف یا از طعام طبع شوریده همی بیند منام زانک دید او که نصیحت جو نه ای تند و خون خواری و مسکین خو نه ای پادشاهان خون کنند از مصلحت لیک رحمتشان فزونست از عنت شاه را باید که باشد خوی رب رحمت او سبق دارد بر غضب نه غضب غالب بود مانند دیو بی ضرورت خون کند از بهر ریو نه حلیمی مخنث وار نیز که شود زن روسپی زان و کنیز دیوخانه کرده بودی سینه را قبله ای سازیده بودی کینه را شاخ تیزت بس جگرها را که خست نک عصاام شاخ شوخت را شکست مولانا بلخی