مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۹۰ - بیان آنک عمارت در ویرانیست و جمعیت در پراکندگیست و درستی در شکست‌گیست و مراد در بی‌مرادیست و وجود در عدم است و علی هذا بقیة الاضداد والازواج
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن یکی آمد زمین را می شکافت ابلهی فریاد کرد و بر نتافت کین زمین را از چه ویران می کنی می شکافی و پریشان می کنی گفت ای ابله برو و بر من مران تو عمارت از خرابی باز دان کی شود گلزار و گندم زار این تا نگردد زشت و ویران این زمین کی شود بستان و کشت و برگ و بر تا نگردد نظم او زیر و زبر تا بنشکافی به نشتر ریش چغز کی شود نیکو و کی گردید نغز تا نشوید خلطهاات از دوا کی رود شورش کجا آید شفا پاره پاره کرده درزی جامه را کس زند آن درزی علامه را که چرا این اطلس بگزیده را بردریدی چه کنم بدریده را هر بنای کهنه که آبادان کنند نه که اول کهنه را ویران کنند هم چنین نجار و حداد و قصاب هستشان پیش از عمارتها خراب آن هلیله و آن بلیله کوفتن زان تلف گردند معموری تن تا نکوبی گندم اندر آسیا کی شود آراسته زان خوان ما آن تقاضا کرد آن نان و نمک که ز شستت وا رهانم ای سمک گر پذیری پند موسی وا رهی از چنین شست بد نامنتهی بس که خود را کرده ای بندهٔ هوا کرمکی را کرده ای تو اژدها اژدها را اژدها آورده ام تا با صلاح آورم من دم به دم تا دم آن از دم این بشکند مار من آن اژدها را بر کند گر رضا دادی رهیدی از دو مار ورنه از جانت برآرد آن دمار گفت الحق سخت استا جادوی که در افکندی به مکر اینجا دوی خلق یک دل را تو کردی دو گروه جادوی رخنه کند در سنگ و کوه گفت هستم غرق پیغام خدا جادوی کی دید با نام خدا غفلت و کفرست مایهٔ جادوی مشعلهٔ دینست جان موسوی من به جادویان چه مانم ای وقیح کز دمم پر رشک می گردد مسیح من به جادویان چه مانم ای جنب که ز جانم نور می گیرد کتب چون تو با پر هوا بر می پری لاجرم بر من گمان آن می بری هر کرا افعال دام و دد بود بر کریمانش گمان بد بود چون تو جزو عالمی هر چون بوی کل را بر وصف خود بینی سوی گر تو برگردی و بر گردد سرت خانه را گردنده بیند منظرت ور تو در کشتی روی بر یم روان ساحل یم را همی بینی دوان گر تو باشی تنگ دل از ملحمه تنگ بینی جمله دنیا را همه ور تو خوش باشی به کام دوستان این جهان بنمایدت چون گلستان ای بسا کس رفته تا شام و عراق او ندیده هیچ جز کفر و نفاق وی بسا کس رفته تا هند و هری او ندیده جز مگر بیع و شری وی بسا کس رفته ترکستان و چین او ندیده هیچ جز مکر و کمین چون ندارد مدرکی جز رنگ و بو جملهٔ اقلیمها را گو بجو گاو در بغداد آید ناگهان بگذرد او زین سران تا آن سران از همه عیش و خوشیها و مزه او نبیند جز که قشر خربزه که بود افتاده بر ره یا حشیش لایق سیران گاوی یا خریش خشک بر میخ طبیعت چون قدید بستهٔ اسباب جانش لا یزید وان فضای خرق اسباب و علل هست ارض الله ای صدر اجل هر زمان مبدل شود چون نقش جان نو به نو بیند جهانی در عیان گر بود فردوس و انهار بهشت چون فسردهٔ یک صفت شد گشت زشت مولانا بلخی