مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۴۴ - بقیهٔ عمارت کردن سلیمان علیه‌السلام مسجد اقصی را به تعلیم و وحی خدا جهت حکمتهایی کی او داند و معاونت ملایکه و دیو و پری و آدمی آشکارا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای سلیمان مسجد اقصی بساز لشکر بلقیس آمد در نماز چونک او بنیاد آن مسجد نهاد جن و انس آمد بدن در کار داد یک گروه از عشق و قومی بی مراد هم چنانک در ره طاعت عباد خلق دیوانند و شهوت سلسله می کشدشان سوی دکان و غله هست این زنجیر از خوف و وله تو مبین این خلق را بی سلسله می کشاندشان سوی کسب و شکار می کشاندشان سوی کان و بحار می کشدشان سوی نیک و سوی بد گفت حق فی جیدها حبل المسد قد جعلنا الحبل فی اعناقهم واتخذنا الحبل من اخلاقهم لیس من مستقذر مستنقه قط الا طایره فی عنقه حرص تو در کار بد چون آتشست اخگر از رنگ خوش آتش خوشست آن سیاهی فحم در آتش نهان چونک آتش شد سیاهی شد عیان اخگر از حرص تو شد فحم سیاه حرص چون شد ماند آن فحم تباه آن زمان آن فحم اخگر می نمود آن نه حسن کار نار حرص بود حرص کارت را بیاراییده بود حرص رفت و ماند کار تو کبود غوله ای را که بر آرایید غول پخته پندارد کسی که هست گول آزمایش چون نماید جان او کند گردد ز آزمون دندان او از هوس آن دام دانه می نمود عکس غول حرص و آن خود خام بود حرص اندر کار دین و خیر جو چون نماند حرص باشد نغزرو خیرها نغزند نه از عکس غیر تاب حرص ار رفت ماند تاب خیر تاب حرص از کار دنیا چون برفت فحم باشد مانده از اخگر بتفت کودکان را حرص می آرد غرار تا شوند از ذوق دل دامن سوار چون ز کودک رفت آن حرص بدش بر دگر اطفال خنده آیدش که چه می کردم چه می دیدم درین خل ز عکس حرص بنمود انگبین آن بنای انبیا بی حرص بود زان چنان پیوسته رونقها فزود ای بسا مسجد بر آورده کرام لیک نبود مسجد اقصاش نام کعبه را که هر دمی عزی فزود آن ز اخلاصات ابراهیم بود فضل آن مسجد خاک و سنگ نیست لیک در بناش حرص و جنگ نیست نه کتبشان مثل کتب دیگران نی مساجدشان نی کسب وخان و مان نه ادبشان نه غضبشان نه نکال نه نعاس و نه قیاس و نه مقال هر یکیشان را یکی فری دگر مرغ جانشان طایر از پری دگر دل همی لرزد ز ذکر حالشان قبلهٔ افعال ما افعالشان مرغشان را بیضه ها زرین بدست نیم شب جانشان سحرگه بین شدست هر چه گویم من به جان نیکوی قوم نقص گفتم گشته ناقص گوی قوم مسجد اقصی بسازید ای کرام که سلیمان باز آمد والسلام ور ازین دیوان و پریان سر کشند جمله را املاک در چنبر کشند دیو یک دم کژ رود از مکر و زرق تازیانه آیدش بر سر چو برق چون سلیمان شو که تا دیوان تو سنگ برند از پی ایوان تو چون سلیمان باش بی وسواس و ریو تا ترا فرمان برد جنی و دیو خاتم تو این دلست و هوش دار تا نگردد دیو را خاتم شکار پس سلیمانی کند بر تو مدام دیو با خاتم حذر کن والسلام آن سلیمانی دلا منسوخ نیست در سر و سرت سلیمانی کنیست دیو هم وقتی سلیمانی کند لیک هر جولاهه اطلس کی تند دست جنباند چو دست او ولیک در میان هر دوشان فرقیست نیک مولانا بلخی