مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۳۸ - قصهٔ یاری خواستن حلیمه از بتان چون عقیب فطام مصطفی را علیهالسلام گم کرد و لرزیدن و سجدهٔ بتان و گواهی دادن ایشان بر عظمت کار مصطفی صلیالله علیه و سلم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
قصهٔ راز حلیمه گویمت تا زداید داستان او غمت مصطفی را چون ز شیر او باز کرد بر کفش برداشت چون ریحان و ورد می گریزانیدش از هر نیک و بد تا سپارد آن شهنشه را به جد چون همی آورد امانت را ز بیم شد به کعبه و آمد او اندر حطیم از هوا بشنید بانگی کای حطیم تافت بر تو آفتابی بس عظیم ای حطیم امروز آید بر تو زود صد هزاران نور از خورشید جود ای حطیم امروز آرد در تو رخت محتشم شاهی که پیک اوست بخت ای حطیم امروز بی شک از نوی منزل جانهای بالایی شوی جان پاکان طلب طلب و جوق جوق آیدت از هر نواحی مست شوق گشت حیران آن حلیمه زان صدا نه کسی در پیش نه سوی قفا شش جهت خالی ز صورت وین ندا شد پیاپی آن ندا را جان فدا مصطفی را بر زمین بنهاد او تا کند آن بانگ خوش را جست و جو چشم می انداخت آن دم سو به سو که کجا است این شه اسرارگو کین چنین بانگ بلند از چپ و راست می رسد یا رب رساننده کجاست چون ندید او خیره و نومید شد جسم لرزان هم چو شاخ بید شد باز آمد سوی آن طفل رشید مصطفی را بر مکان خود ندید حیرت اندر حیرت آمد بر دلش گشت بس تاریک از غم منزلش سوی منزلها دوید و بانگ داشت که کی بر دردانه ام غارت گماشت مکیان گفتند ما را علم نیست ما ندانستیم که آنجا کودکیست ریخت چندان اشک و کرد او بس فغان که ازو گریان شدند آن دیگران سینه کوبان آن چنان بگریست خوش که اختران گریان شدند از گریه اش مولانا بلخی