مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۱۸ - بقیهٔ قصهٔ بنای مسجد اقصی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون سلیمان کرد آغاز بنا پاک چون کعبه همایون چون منی در بنااش دیده می شد کر و فر نی فسرده چون بناهای دگر در بنا هر سنگ کز که می سکست فاش سیروا بی همی گفت از نخست هم چو از آب و گل آدم کده نور ز آهک پاره ها تابان شده سنگ بی حمال آینده شده وان در و دیوارها زنده شده حق همی گوید که دیوار بهشت نیست چون دیوارها بی جان و زشت چون در و دیوار تن با آگهیست زنده باشد خانه چون شاهنشهیست هم درخت و میوه هم آب زلال با بهشتی در حدیث و در مقال زانک جنت را نه ز آلت بسته اند بلک از اعمال و نیت بسته اند این بنا ز آب و گل مرده بدست وان بنا از طاعت زنده شدست این به اصل خویش ماند پرخلل وان به اصل خود که علمست و عمل هم سریر و قصر و هم تاج و ثیاب با بهشتی در سؤال و در جواب فرش بی فراش پیچیده شود خانه بی مکناس روبیده شود خانهٔ دل بین ز غم ژولیده شد بی کناس از توبه ای روبیده شد تخت او سیار بی حمال شد حلقه و در مطرب و قوال شد هست در دل زندگی دارالخلود در زبانم چون نمی آید چه سود چون سلیمان در شدی هر بامداد مسجد اندر بهر ارشاد عباد پند دادی گه بگفت و لحن و ساز گه به فعل اعنی رکوعی یا نماز پند فعلی خلق را جذاب تر که رسد در جان هر باگوش و کر اندر آن وهم امیری کم بود در حشم تاثیر آن محکم بود مولانا بلخی