مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر سوم
بخش ۲۰۴ - بیان آنک رفتن انبیا و اولیا به کوهها و غارها جهت پنهان کردن خویش نیست و جهت خوف تشویش خلق نیست بلک جهت ارشاد خلق است و تحریض بر انقطاع از دنیا به قدر ممکن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آنک گویند اولیا در که بوند تا ز چشم مردمان پنهان شوند پیش خلق ایشان فراز صد که اند گام خود بر چرخ هفتم می نهند پس چرا پنهان شود که جو بود کو ز صد دریا و که زان سو بود حاجتش نبود به سوی که گریخت کز پیش کرهٔ فلک صد نعل ریخت چرخ گردید و ندید او گرد جان تعزیت جامه بپوشید آسمان گر به ظاهر آن پری پنهان بود آدمی پنهان تر از پریان بود نزد عاقل زان پری که مضمرست آدمی صد بار خود پنهان ترست آدمی نزدیک عاقل چون خفیست چون بود آدم که در غیب او صفیست مولانا بلخی