مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر سوم
بخش ۱۲۰ - صفت خرمی شهر اهل سبا و ناشکری ایشان
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اصلشان بد بود آن اهل سبا می رمیدندی ز اسباب لقا دادشان چندان ضیاع و باغ و راغ از چپ و از راست از بهر فراغ بس که می افتاد از پری ثمار تنگ می شد معبر ره بر گذار آن نثار میوه ره را می گرفت از پری میوه ره رو در شگفت سله بر سر در درختستانشان پر شدی ناخواست از میوه فشان باد آن میوه فشاندی نه کسی پر شدی زان میوه دامنها بسی خوشه های زفت تا زیر آمده بر سر و روی رونده می زده مرد گلخن تاب از پری زر بسته بودی در میان زرین کمر سگ کلیچه کوفتی در زیر پا تخمه بودی گرگ صحرا از نوا گشته آمن شهر و ده از دزد و گرگ بز نترسیدی هم از گرگ سترگ گر بگویم شرح نعمتهای قوم که زیادت می شد آن یوما بیوم مانع آید از سخنهای مهم انبیا بردند امر فاستقم مولانا بلخی